Η πρώτη είναι η μάνα μιας 23χρονης ναρκομανούς που πέθανε πριν λίγους μήνες. Ο δεύτερος είναι σεξιστής μικροαστός με κατάθλιψη. Η τρίτη παρουσία, μια επίσης καταθλιπτική γυναίκα δε μιλάει αλλά κοιτάζει κουρασμένα το ποτήρι με τον καφέ. Και εγώ είμαι περίεργα προσηλωμένη στο χαλκό.
Τα πρόστυχα υπονοούμενα πέφτουν βροχή και με χτυπάνε σαν πέτρες παρόλο που δεν απευθύνονται σε εμένα. Μάλλον με έχουν ξεχάσει εντελώς. Είμαι πολύ μακριά. 4,7,8 χάντρες, τρία κυκλάκια με το χάλκινο σύρμα και τραβάμε για να στέκεται το κόσμημα. Πάλι όμως βρίσκομαι μια τρίχα μακριά τους και ενώ δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα, εκτός ενός ροδάκινου, και είναι ήδη 8 το βράδυ, νιώθω πολύ έντονα πως θέλω να ξεράσω. Τι άραγε;
Άντρας: Να σου βάλω ένα ποτήρι ουισκάκι;
Μάνα: Πού; Χαχα. Όχι τώρα, θα με πονέσει το κεφάλι μου.
Άντρας: Ρακί έχουμε; Να σου βάλω;
Εγώ αποφασίζω να κρατηθώ μακριά από το αλκοόλ που έτσι και αλλιώς κανείς δεν μου προσέφερε. Θα διατηρηθώ νηφάλια από αυτήν την άποψη.
Γιατί από θέμα νεύρων ήδη βράζω.
Οι ανούσιες συζητήσεις μεταξύ των δυο συνεχίζονται.
Θα τους πετάξω ότι είναι πάνω στο τραπέζι μήπως και τους πετύχω.
Ένα ανεπιθύμητο τηλέφωνο.
Όχι όχι, να μην έρθεις. Ειδικά με αυτήν.
Αύριο. Ίσως μεθαύριο. Δε ξέρω.
Κι άλλο τηλέφωνο.
Δεν μπορώ. Όχι σήμερα. Αλήθεια σου λέω. Όχι τώρα.
Βάζω στο κολιέ το κούμπωμα.
Και νιώθω τη μιζέρια να με πνίγει.
Για κάποιους ήταν λόγια τα οποία σκότωσαν. Επειδή διέγραψαν το 1/4 ενός αιώνα. Και το 1/4 ενός αιώνα είναι το 1/3 μιας ζωής, ή το 1/2 μιας ζωής ή μια ζωή.
Με μερικές λέξεις.
Όλα τα άγχη και τα μίση στα λάθος άτομα. Σε αυτά τα άτομα που στήριξαν. Και το έκαναν με γαμημένο κόπο.
Κατάλαβες;
Με κόπο!
Άδειασα ξαφνικά.
Δε θέλω ούτε να σε βρίσω τώρα.
Καλά, αν ξανανοίξεις το στόμα σου μπορεί.
Είναι τρομακτικό πραγματικά άχρηστοι άνθρωποι να σε δικάζουν ως άχρηστο.
Κι ας είναι καλά παιδιά.
Από σήμερα οι σχέσεις μας άλλαξαν.
Με τρομάζει.
Κάθε κατώφλι και μια κόλαση.
Σε πόλη ή χωριό.
Τα πρόσωπα, οι εμπειρίες, τα λόγια είναι αληθινά.
Και αναπνέουν ακόμα ρε γαμώτο.
