Βλέπω (23)

Σου λέει ο άνθρωπος δηλαδή, πάρε το ρημάδι το τηλέφωνο και μη ξαναδιαβάσεις ποτέ μα ποτέ περιοδικό, κατάλαβες από ποια, έτσι;

Βόλτα στο αθηναϊκό αυγουστιάτικο κέντρο

Ξεκινήσαμε κατά τις 9 το πρωί. Τα λεωφορεία ήταν άδεια. Πολύ ωραία. Τώρα φαινόμαστε πιο καλοστημένο κράτος. Φτου. Λίγο πριν κατεβούμε μπήκε ένας ναρκομανής με γάγγραινα και στα δυο πόδια. Όσοι/ες κατεβαίνετε εκεί κάτω στην Ομόνοια μπορεί και να τον έχετε δει. Ευτυχώς του έδωσαν να καθίσει. Κάποιος στο βάθος είχε αρχίσει να μουρμουρίζει. Ναι μπορείς να επιβληθείς σε ένα πρεζάκι που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα χάσει τα πόδια του και στην χειρότερη θα πεθάνει. Μαλάκα. Αφεντικό στη θέση των αφεντικών. Τώρα που πήγαν διακοπές. Αμ δε. Όταν οι άλλοι πάνε διακοπές η καταστολή κάνει υπερωρίες, βλέπε εκκένωση κατάληψης Σκαραμαγκά. Μην λέμε δηλαδή εμείς οι κακεντρεχείς ότι τους πληρώνουμε άδικα. Πάλι φτου, πας και καθαρίσουμε. Οι δουλειές που είχαμε προγραμματίσει απέτυχαν παταγωδώς. Τα βιβλία δεν υπήρχαν, ούτε που τα είχαν ξανακούσει οι πωλητές. Τα cd δεν υπήρχαν. Πφφφφ... Και ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια με κολονάκια ριγμένα κάτω. Μην ξεχνιόμαστε. Κατεβαίνουμε την Αθηνάς προς Μοναστηράκι. Ακούω το φοβερό " 5 αναπτήρια, 1 ευρώ". Μάλιστα. Πλατεία Θεάτρου (του παραλόγου). Ωραία. Στο ΙΚΑ εκεί επικρατεί το χάος. Το άσχημο χάος όμως. Άντε να βγάλεις άκρη εκεί μέσα. Συνίσταται για όσους θέλουν να τσακωθούν με δημόσιους υπαλλήλους ( βέβαια υπάρχουν σίγουρα πολλά ακόμα μέρη). Μοναστηράκι. Λίγος κόσμος, κυρίως τουρίστες. Και μπόλικη δημοτική αστυνομία. Και πληρωμένη αστυνομία εντός του μετρό. Δεν χωράνε όλοι στην κλασσική, γι' αυτό υπάρχουν εναλλακτικές μορφές. Όμορφα. Όλα πάνε κατά διαόλου. Επιτέλους.

Ας παρατηρήσουμε το κέντρο και σιγά σιγά τα προάστια. Και ας παρατηρήσουμε και πολλές άλλες πόλεις, όχι τουριστικού ενδιαφέροντος. Τις έχουν φτιάξει οι εργολάβοι. Με την υπέροχη τεχνική μπετόν και γέμισμα με τούβλα. Κουτιά. Δεν έφταιγε το σύστημα από την αρχή εδώ γύρω. Έφταιγε το ατέλειωτο στομάχι μερικών που ήθελαν να κάνουν αυτά τα κουτιά. Βεβαίως πολύ του άρεσε του συστήματος. Τώρα όπως περπατάω στο κέντρο, λιώνω από τη ζέστη με τα μαύρα τα χάλια του κέντρου.

Και πιο έξω. Πιο έξω. Πιο έξω. Σύνορα.

Τα βάζουμε ωραία και καλά τα σύνορα και λίγο μόνοι μας, ε;

Τώρα ας τα καταργήσουμε σιγά σιγά. Πάμε.

Βλέπω (22)

Αρχικά τη χρωστούσα. Ορίστε λοιπόν με μια μικρή καθυστέρηση. Μια φωτογραφία που βρήκαμε σε έναν τοίχο στη σχολή, δώρο των παλιών στους καινούριους. Ιδιαίτερα καθησυχαστική μπορώ να πω.

Πυρετός

Ξύπνησα κατά τις 4 και είχα άσχημο πονοκέφαλο και σίγουρα πυρετό.

Κατάφερα να σταθώ όρθια και να περάσω μέσα από πεταμένα ρούχα, βιβλία και στημένα ράντζα για να πάω να πάρω ένα καταραμένο ποτήρι νερό. Υπάρχουν στιγμές που το κρύο νερό είναι μεγάλη πολυτέλεια. Κάθισα σε μια καρέκλα και σκέφτηκα για δυο δευτερόλεπτα μόνο ότι θα μου περνούσαν όλα με μια μπίρα. Αλλά άσε τώρα τις μπίρες. Οι γιατροί δεν στις δίνουν για φάρμακο.

Γαμημένος ετεροκανονισμός.

Είναι κάποιες ώρες μέσα στην πόλη πολύ περίεργες.

Που κάθεσαι σε μια καρέκλα και νιώθεις σαν ήρωας του Μπουκόφσκι.

Γιατί είναι εδώ αυτή η καρέκλα και εγώ πάνω της;

Ένα ουίσκι με σόδα θα έδινα στους αρρώστους μου αντί για αντιβίωση, αν ήμουν γιατρός.

Ευτυχώς δεν είμαι. (και δεν το λέω για το ουίσκι...)

Λοιπόν;

Αυτή η ταξινόμηση σε γυναίκες και άντρες δεν μου αρέσει καθόλου.

Γιατί αφήνει πολλούς απ' έξω.

Βλέπω (21)

Ψάχναμε, ψάχναμε, ψάχναμε απελπισμένα να βρούμε το παραμύθι. Ναι, το βρήκαμε τελικά.

Και σίγουρα το κοιτάξαμε από παντού. Μπήκαμε όλοι μέσα. Μία μία (οι ένας ένας δεν καταδέχτηκαν) και όλες μαζί. Πήγαμε από πίσω. Κουνήσαμε τα φύλλα πέρα δώθε. Ξανά και ξανά. Αλλά το παραμύθι αποδείχτηκε τόσο πραγματικό όσο η πραγματικότητα.

Μερεμέτια

αφιερωμένο

Ακούς εκεί όταν έχεις ένα μπλογκ πρέπει να το συντηρείς κιόλας!

Το έφτιαξα ως τέτοιο έτσι ώστε να μπορώ να το αφήνω χωρίς αυτό να φθείρεται.

Γι' αυτό δεν γράφω περιοδική έκδοση!!!

Για να μπορώ να γράφω όποτε θέλω χωρίς να με πιέζουν προθεσμίες.

Δεν βαριέμαι.

Όταν έχω την ανάγκη γράφω.

Και το ξέρεις πολύ καλά.

για να ξέρουμε σε ποιον μιλάμε !