Παρηγοριές

Παρηγοριά στο Περιστέρι.
Μα του ήταν να πεθάνει.
Οι τραγικές εκείνες στιγμές
που πηγαίνεις στο σπίτι του πεθαμένου
και ακούς συνεχώς πως πέθανε.
Ή αν δε θέλουν να σου πουν πως πέθανε
λένε όλοι πόσο καλός άνθρωπος ήταν.
Μικροαστικά κλάματα και κουτσομπολιά
σε αποχαυνωτικά σοκάκια.
Πέρασα, καλέ, γιατί είδα το χαρτί,
και, να, μπήκα να σας δω λίγο.
Και δώστου παξιμαδάκια, καφέδες και κονιάκ.
Τα παξιμαδάκια από τσουρέκι είναι τα καλύτερα.
Κάθομαι λίγο με τα 15χρονα
γιατί είναι ο πρώτος τους θάνατος
και βαλάντωσαν τα καημένα .
Δεν προλαβαίνω να γυρίσω στο δωμάτιο
και κόβουν στη μέση μια συζήτηση περί στοματικού έρωτα.
Μάλιστα.
Τώρα νιώθω σαν γριά σκύλα.
Στην οδό αναπαύσεως είναι το νεκροταφείο.
Και μπορείς να βρεις με 15 ευρώ το μήνα να σου ανάβουν το καντήλι .
Και μπόλικα φτηνιάρικα λουλούδια.
Πιο πάνω, στην Ευριπίδου
λέει σε ένα τοίχο
ονειρεύομαι έρωτα- ψάχνω πελάτη.
Και οι μπάτσοι είναι παντού.
Γιατί είναι και οι εκλογές στη μέση.
Και οι πουτάνες κάνουν διπλές βάρδιες
για τα απογοητευμένα κομματόσκυλα,
και περιμένουμε όλοι μαζί το αύριο.

Αποφάσισα

Αποφάσισα.
Ότι δεν θέλω όμορφα χέρια
μα χέρια σκασμένα από τις συνθήκες.
Ούτε μάτια καθάρια
μα μάτια κουρασμένα από τις περιστάσεις.
Ας μου λείψουν και τα γαργαριστά γέλια,
αρκούν τα μετρημένα χαμόγελα.
Αρκούν τα ξηγημένα σφιξίματα χεριών.

Στη ζωή λοιπόν,
αποφάσισα,
πως ούτε να καλοπεράσω ήρθα
ούτε να πατήσω σε πουπουλένιους δρόμους.
Να μάθω αποφάσισα.
Κι ο δρόμος είναι δύσκολος.