Εμείς τα ρεμάλια

Περπατάμε στο δρόμο και δε μιλάμε στους γνωστούς μας. Τους είδαμε είναι η αλήθεια, αλλά τους αποφεύγουμε. Όχι μια και δυο φορές. Κάθε μέρα. Η ζωή είναι στη μέση. Ξέρεις, μία καλά και μία άσχημα. Όλα στην ίδια μέρα. Είδα μια γνωστή της γιαγιάς μου. Ζητιάνευε σε ένα σταθμό του μετρό. Και μετά στο φαρμακείο ένας παππούς δεν είχε να πληρώσει 20 ευρώ φάρμακα και έκλαιγε. Ούτε εγώ είχα να του τα πληρώσω ρε γαμώτο.

Οι δρόμοι πλημμυρισμένοι και τα φρεάτια βουλωμένα, μα ποιος νοιάζεται;

Το έχω πει πολλές φορές και ίσως γίνομαι κουραστική, αλλά οι σειρήνες είναι παντού. Με ακολουθούν οπουδήποτε. Αχ, και στις ρομαντικές στιγμές, και έχουν γίνει κουραστικές ρε γαμώτο.

Όταν τελειώνει η λαϊκή αγορά, υπάρχει κόσμος που περιμένει να μαζέψει ότι έχει απομείνει για να το πάει στο σπίτι σαν τρόπαιο της θριαμβευτικής, θλιβερής μας πραγματικότητας. Έχουμε πάρει παράταση. Μήπως και καταλάβουμε τίποτα από χαρά.

Φαύλος κύκλος.

Έχω ένα πρόβλημα. Καμιά φορά ζω τη ζωή μου από απ' έξω. Τρομακτικό. Πιο τρομακτικό ακόμα είναι να ζήσεις τις ζωές των υπολοίπων. Έτσι, να μπεις στη λογική τους για καμιά ωρίτσα.

Ακόμη να καταλάβουμε κάτι από χαρά. Και τα πτώματα θα γίνουν περισσότερα στην Αθήνα.
Υπάρχουν πολλά παγκάκια για να γεμίσουν και πολλά όνειρα να γκρεμιστούν.

Πολλά και διάφορα δάκρυα.

Εμείς τα ρεμάλια που θέλουμε να είμαστε κάπως χαρούμενοι σε μια τέτοια πραγματικότητα, δεν έχουμε καθόλου ντροπή;
Μα έχουμε, αλλά κλαίμε μόνοι.