Ζέστες

Η ζέστη που σε αγκαλιάζει ύπουλα είναι ένας σημαντικός λόγος για να συνεχίσεις να ζεις παίρνοντας βαθιά ανάσα και αγνοώντας την παράνοια τριγύρω. Το ξέρεις ότι τελικά δεν έχουν και πολλά νόημα. Απλά κάθεσαι και κοιτάζεις τους άλλους με μια μικρή δόση μίσους για οτιδήποτε μπορείς να σκεφτείς εκείνη τη στιγμή, για να προσδιορίσεις το εγώ σου που ξέφυγε μίλια μακριά. Ακούς επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα και στην πραγματικότητα δε σε νοιάζει να σπάσεις τη μονοτονία, βυθίζεσαι αναπαυτικά μάλιστα σε αυτήν μάλλον γιατί δεν είσαι εσύ ο εκλεκτός.
Πρέπει να ιδρώνουμε και να μας χτυπάει λίγο ο ήλιος για να κοιτάμε τριγύρω. Να νιώθεις τη ζέστη που λέγαμε στο πετσί σου. Τώρα, γιατί είναι καλύτερα να μη μιλάει κανένας για το αύριο. Όσο και να θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι ας αφήσουμε το αύριο στην ησυχία του γιατί θα μας χαλάσει τη διάθεση. Ας επιστρέψουμε σε εκείνο το ζεστό τώρα που επιτάσσει χαρωπή διασκέδαση και αποδοχή κάθε βλακείας που θυμήθηκε ο διπλανός τώρα που ήπιε και θα σου ανοίξει την καρδιά του - λες και σε νοιάζει ή θα σε νοιάζει ποτέ.
Όχι, όχι δεν είμαι απαισιόδοξη, απλά βαρέθηκα να μην τολμάμε να ψιθυρίσουμε την αλήθεια ούτε στο είδωλο μας στον καθρέφτη μήπως χαλάσει η ηρεμία μερικών μυαλών που αναπαύονται σε πουπουλένια μαξιλάρια - μέχρι οι πρόκες που κρύβονται από κάτω να τους τρυπήσουν εντελώς.
Θέλω, πρέπει να φωνάξω μόλις βρω τα κατάλληλα λόγια.