Κατάφερα να σταθώ όρθια και να περάσω μέσα από πεταμένα ρούχα, βιβλία και στημένα ράντζα για να πάω να πάρω ένα καταραμένο ποτήρι νερό. Υπάρχουν στιγμές που το κρύο νερό είναι μεγάλη πολυτέλεια. Κάθισα σε μια καρέκλα και σκέφτηκα για δυο δευτερόλεπτα μόνο ότι θα μου περνούσαν όλα με μια μπίρα. Αλλά άσε τώρα τις μπίρες. Οι γιατροί δεν στις δίνουν για φάρμακο.
Γαμημένος ετεροκανονισμός.
Είναι κάποιες ώρες μέσα στην πόλη πολύ περίεργες.
Που κάθεσαι σε μια καρέκλα και νιώθεις σαν ήρωας του Μπουκόφσκι.
Γιατί είναι εδώ αυτή η καρέκλα και εγώ πάνω της;
Ένα ουίσκι με σόδα θα έδινα στους αρρώστους μου αντί για αντιβίωση, αν ήμουν γιατρός.
Ευτυχώς δεν είμαι. (και δεν το λέω για το ουίσκι...)
Λοιπόν;
Αυτή η ταξινόμηση σε γυναίκες και άντρες δεν μου αρέσει καθόλου.
Γιατί αφήνει πολλούς απ' έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου