Αχ, αυτά τα παιδιά της πόλης...

Η Μ. λοιπόν ήταν από πάντα ένα παιδί της πόλης. Μάλιστα, δεν της άρεσε η πόλη που έμενε γιατί δεν ήταν αρκετά πόλη. Θα προτιμούσε σίγουρα το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη (μια ευκαιρία που χάθηκε λόγω άθλιων προκαταλήψεων και δήθεν συναισθηματισμών). Με τη φύση λοιπόν δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις. Όχι ότι την αντιπαθούσε κιόλας. Αλλά δεν την άντεχε μέσα στην πόλη. Η πόλη είναι πόλη. Τα δέντρα να πάνε στα βουνά. Βέβαια, κάθε μέρα πήγαινε στο σχολείο μέσα από το δάσος, αλλά το δρομάκι ήταν πατημένο. Και το καλοκαίρι πήγαινε σε εκείνη την απόμερη παραλία αλλά και εκεί το δρομάκι ήταν πατημένο. Θυμάμαι πόσο την είχε ενθουσιάσει η Σιένα στην Ιταλία. Εκεί που ξεκινούσε η πόλη με τα υπέροχα πέτρινα σπίτια, σταματούσε κάθε ιδέα πρασίνου. Πιστεύω ότι και τον κήπο μου ( ο οποίος χωρίζει το μικρό σπίτι από το υπόλοιπο λιβάδι με τις πολυκατοικίες) δεν τον συμπαθεί και τόσο και ας μην μου το λέει, γιατί φυσικά αυτά έχει ο έρωτας, παραχωρήσεις.
Αλλά τα πράγματα ποτέ ποτέ ποτέ δεν κυλάνε ωραία και καλά και παραμυθένια. Ο μπαμπάς της Μ. προέκυψε από πολύ μικρή ηλικία φυσιολάτρης εκνευριστικού βαθμού. Και ενώ μπορεί να περάσει ολόκληρη τη μέρα του μπροστά σε μια οθόνη δουλεύοντας, είναι ικανός να μη φάει μια βδομάδα για ένα ταξίδι κάπου κοντά στου διαόλου τη μάνα σε σχέση με τον πολιτισμό.(το μάθαμε από έγκυρες πηγές)
Το όνειρο του ήταν λοιπόν να κάνει τις περιπλανήσεις του μαζί με όλη την οικογένεια σε ένα δάσος κάπου κοντά στα σύνορα. Πήγαν λοιπόν για πρώτη φορά όλοι μαζί. Τι φρίκη για το κορίτσι μας!
Καλύβες, κοινόβιο με ανθρώπους που δεν ξέρεις, μουχλιασμένες κουβέρτες, μικρόκλιμα περίεργο και απρόβλεπτο,έντομα σε μεγέθυνση, τουαλέτα σε μια παράγκα και αρκούδες ή αγριογούρουνα που θα σου κάνουν επίσκεψη.
-Και αν δούμε αγριογούρουνο τι κάνουμε;
-Τρέχεις μέχρι να βαρεθεί να σε κυνηγάει.
-Αχά! Και ο κοντινότερος άνθρωπος βρίσκεται..;
-Μόνο 6 χιλιόμετρα μακριά.
-Έκτακτα!
Έτσι λοιπόν το παιδί της πόλης ξεκίνησε την ανάβαση και κατάβαση. Βρήκε ένα καθαρό ρυάκι και το θαύμασε. Μέχρι να πάει σε ένα καταρράκτη της βγήκε η πίστη και όταν έφτασε σταμάτησε μονομιάς να ζηλεύει τις εικόνες με ειδυλλιακούς καταρράκτες που είχε δει μέχρι τότε στο διαδίκτυο. Της άρεσαν πολύ τα αγριοκέρασα και τα βατόμουρα αλλά τα έτρωγε με το φόβο να την πάρει χαμπάρι κανένα απεχθέστατο αγριογούρουνο και ποιος τρέχει με το στομάχι γεμάτο.
Μετά από μια βδομάδα που γύρισε αποφάσισε ότι οι σχέσεις της με τη φύση θα μετονομαστούν σε National Geographic. Και ότι κάνω μια από τις χειρότερες δουλείες του πλανήτη, μιας και ασχολούμαι με όλα αυτά τα πράγματα ( γνωστά και ως φυτά και ζώα). Μάλιστα μου ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να με παντρευτεί ποτέ, εκτός αν κλειστώ σε κάποιο εργαστήριο στο κέντρο κάποιας πόλης.
Λοιπόν αγαπητή μου... Λέω να κάνω στα σίγουρα κάποια εργασία εκεί και να σε πάρω μαζί για παρεούλα. :)



(μη μας παρεξηγείτε - το ψυχότροπο ουίσκι φταίει)