Ναι, πάλι τραγούδι...

Το άκουσα στο ραδιόφωνο, όταν έκανα μπάνιο. Ναι, είναι προτιμότερο από το να τραγουδήσω εγώ, γιατί έχουμε και γείτονες (από τις πολυκατοικίες δίπλα).

(Έλλειψη αυτοπεποίθησης.)

Για να χορέψουμε λίγο...

Παραδοσιακός ρουμάνικος χορός. Και πολύ όμορφη γυναίκα.

( Τι θα πίστευα περί άθλιων κουτοπόνηρων απειλών)

Αυτά τα χρόνια μας ζηλεύουν.

Δεν φοβούνται να το δείξουν.

Θα ήθελα να τους αποδείξω

ότι αυτή η ζήλια τα καταστρέφει.

Αλλά δυστυχώς δεν με έμαθε κανένας

να είμαι κακιά.

Είναι τρομακτικό να ανακαλύπτεις

ότι τα πάντα είναι λάθος κάθε στιγμή.

Ειδικά σε αυτά τα χρόνια που μας ζηλεύουν.

Το κακό βέβαια είναι

πως πολλοί και πολλές

ζηλεύουν κάθε μέρα

παρέα με τα χρόνια.

Προσέξτε λοιπόν

πριν να τους χάσετε όλους.

Αυτά πρέπει να ήταν που ήθελα να πω.

Για την υγεία του

(gtut)

Λοιπόν.

Εμείς νοιαζόμασταν συνεχώς για την υγεία σου αγαπητέ.

Ναι, και οι δύο.

Τρέχαμε πίσω σου αόρατα και αθόρυβα για να μην σε ενοχλήσουμε.

Οι δήθεν ντροπαλότητες σου που σε οδήγησαν παιδί της φαντασίας μας;

Φτάσαμε να αναρωτιόμαστε αν πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους με μια δόση μίσους και ζήλιας.

Και φιλοσοφούσαμε πάνω στο πτώμα του πνεύματος σου.

Λέγαμε ότι κάθε άνθρωπος είναι ερωτευμένος με το θάνατο του, καθώς είναι ο μόνος που βρίσκεται πάντα εκεί και η σκέψη του δεν σε εγκαταλείπει ποτέ.

Αλλά μετά γελάγαμε παρανοϊκά με τους εαυτούς μας.

Δακρύζαμε ίσα ίσα για να μην μας δει κανείς.

Είμαστε ρομαντικά αξιολύπητες, μονάχα για τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Εσύ δεν μας ζήτησες ποτέ και με κανέναν τρόπο να σε προσέξουμε τόσο καλά.

Οπότε τι φταις;

Όταν τυχαία σε ξανάδαμε, είχες βέβαια αλλάξει.

Αλλά, τελικά εμείς λυτρωθήκαμε.

Γιατί τον καιρό που σε χάσαμε, μας έτρωγε η αβεβαιότητα για την υγεία σου.

Τίποτε άλλο.

Τα υπόλοιπα ήταν επιλογές δικές σου.

Όμως τώρα μην μας πιέζεις με αναμνήσεις.

Μάθαμε πολλά από την περίπτωση σου.

Και τα κρατήσαμε.

Ευχαριστούμε.

Με τόση αγάπη σίγουρα θα είσαι πάντα καλά.

Βλέπω (32)

Χωριό. Ποτέ δεν είχα χωριό όπως τα περισσότερα παιδάκια στην τάξη γιατί οι παππούδες μου και οι γιαγιάδες μου είχαν προλεταριοποιηθεί από νωρίς και δούλευαν στην Αθήνα. Άσε που δεν τους έκανε καρδιά να κάνουν περιουσία γιατί αυτά είναι πράγματα πολύ μικροαστικά και δεν θέλαμε χωράφια στο χωριό. Μάλλον όμως είχαμε μπλέξει και τα μπούτια μας γιατί δεν ξέραμε από πιο χωριό είμαστε. Και μείναμε οικογενειακώς χωρίς χωριό (μέχρι να μας ξαναβρεί αυτό βέβαια, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία). Γι' αυτό όποτε πηγαίναμε στη θεία Κατίνα που μένει στο δικό της χωριό ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση. Για όλους. Όχι μόνο για το χαζοχαρούμενο παιδικό μου μυαλουδάκι. Προετοιμαζόμαστε κάπου 15 μέρες πιο πριν με το φόβο ότι θα αποκλειστούμε μέσα σε βουνά και λαγκάδια και φεύγαμε με αγωνία. Αλλά το πρωί σηκωνόμουν νωρίς νωρίς επειδή στο χωριό υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις, όπως να ενοχλήσεις τη θεία στο μάζεμα αβγών ή να πέσεις προσπαθώντας να μαζέψεις φρούτα και να γρατζουνιστείς στο μποστάνι. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν με άφηναν να ακουμπήσω τα πρόβατα, αφού ως γνωστόν δεν είμαι καθόλου άτακτο παιδάκι και δεν θα τους έκανα τίποτα. Ε, και από πείσμα πήγα στη γεωπονική.

Τώρα θα με πληρώνουν για να κόψω φρούτα και να ακουμπήσω πρόβατα. Σωστά;

Αχ, πως αλλάζουν οι καιροί....

Σωστά, συγγνώμη...

Ένα δύο και φλόοοοο ου.

Ναι πραγματικά φταίω για όλα. Έχετε όλοι και όλες και όλα δίκιο. Είμαι άκαρδη και σκύλα και μου αξίζει μια σημαντική τιμωρία που πληγώνω έτσι ανεπανόρθωτα τις καρδιές σας.

Αλλά ζητάω συγγνώμη τουλάχιστον.

Δεν μπορώ να τα κάνω όλα όπως θα θέλατε τελικά, και κατέστρεψα τα όνειρα σας για μένα τόσες φορές.

Γι' αυτό από δω και πέρα δεν θα λέω πρώτα γεια, αλλά συγγνώμη.

Βλέπω (31)

Σε αυτή τη φωτογραφία πρέπει να είναι που θέλω να αλλάξω τον κόσμο.