Χωριό. Ποτέ δεν είχα χωριό όπως τα περισσότερα παιδάκια στην τάξη γιατί οι παππούδες μου και οι γιαγιάδες μου είχαν προλεταριοποιηθεί από νωρίς και δούλευαν στην Αθήνα. Άσε που δεν τους έκανε καρδιά να κάνουν περιουσία γιατί αυτά είναι πράγματα πολύ μικροαστικά και δεν θέλαμε χωράφια στο χωριό. Μάλλον όμως είχαμε μπλέξει και τα μπούτια μας γιατί δεν ξέραμε από πιο χωριό είμαστε. Και μείναμε οικογενειακώς χωρίς χωριό (μέχρι να μας ξαναβρεί αυτό βέβαια, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία). Γι' αυτό όποτε πηγαίναμε στη θεία Κατίνα που μένει στο δικό της χωριό ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση. Για όλους. Όχι μόνο για το χαζοχαρούμενο παιδικό μου μυαλουδάκι. Προετοιμαζόμαστε κάπου 15 μέρες πιο πριν με το φόβο ότι θα αποκλειστούμε μέσα σε βουνά και λαγκάδια και φεύγαμε με αγωνία. Αλλά το πρωί σηκωνόμουν νωρίς νωρίς επειδή στο χωριό υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις, όπως να ενοχλήσεις τη θεία στο μάζεμα αβγών ή να πέσεις προσπαθώντας να μαζέψεις φρούτα και να γρατζουνιστείς στο μποστάνι. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν με άφηναν να ακουμπήσω τα πρόβατα, αφού ως γνωστόν δεν είμαι καθόλου άτακτο παιδάκι και δεν θα τους έκανα τίποτα. Ε, και από πείσμα πήγα στη γεωπονική.
Τώρα θα με πληρώνουν για να κόψω φρούτα και να ακουμπήσω πρόβατα. Σωστά;
Αχ, πως αλλάζουν οι καιροί....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου