Κατάρες

Όταν γεννιέσαι καταραμένος, υποχρεωτικά ζεις καταραμένος και υποθέτω πως σου αξίζει να πεθάνεις καταραμένος.

Γιατί η κατάρα δεν είναι πράγμα λίγο. 

Και δεν είναι μόνο αυτό. 

Τη μυρίζονται όλοι, άλλοι λιγότερο, άλλοι αμέσως.

Και πάντα καταλήγεις παρέα με τη μοναξιά σου να καθρεφτίζεται στα νερά μιας λακκούβας ενός κακοφτιαγμένου δρόμου χωρίς να καταλαβαίνεις το πότε και το γιατί.

Στους χαμηλούς και πολυσύχναστους από αυτοκίνητα και φορτηγά δρόμους που η ζέστη είναι έντονη η κατάρα σε αγκαλιάζει ευκολότερα και πιο ύπουλα.

Ακόμη και όταν κοιμάσαι ανέμελα και ξαφνικά ξυπνάς εξαιτίας μιας αναπάντεχης σουβλιάς που δεν ξέρεις από που σου ήρθε.

Ή όταν ακούς ένα ξεχασμένο γέλιο μετά από πολύ καιρό, και ενώ στην αρχή περιμένεις τη φρεσκάδα που γνώριζες με τρόμο συνειδητοποιείς πόσο αρρωστημένο έχει καταντήσει.

Τις ώρες που προσπαθείς να επικοινωνήσεις με τους αγαπητούς και αγαπημένους σου ανθρώπους σου χτυπά την πλάτη υπενθυμίζοντας σου την ύπαρξη της.

Τις ώρες που οι άλλοι έχουν γιορτή εσύ έχεις λύπη που στην προσφέρει απλόχερα. 

Λύπη που είναι μόνο δική σου και κανένας δεν την καταλαβαίνει. 

Όταν σε έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που θες να βγεις έξω τρέχοντας και να κλάψεις έχει φροντίσει να κάνει τόσο κρύο που να μη μπορείς να σταθείς ούτε για αστείο έξω. 

Κι όταν πας να χαρείς λιγάκι σου υπενθυμίζει όλα σου τα δεινά και τα υπαρξιακά της ανθρωπότητας που έκανες πως δεν έβλεπες τόση ώρα.

Οπότε τη σκέφτεσαι συνεχώς. 

Πως ζεις σαν καταραμένος το ξέρεις μονάχα εσύ και όχι οι άλλοι . 

Γιατί οι άλλοι νομίζουν πως είσαι μια χαρά παιδί. 

Χαρά, ευτυχία και καθημερινότητα. 

Ναι, μια χαρά παιδί. 

Το καλύτερο. 

Είσαι το καλύτερο παιδί μέχρι την ανάγκη και τη στήριξη. 

Γι΄αυτές τις στιγμές πρέπει να έχεις φροντίσει να βρεις κι άλλους καταραμένους, 

και έχει πολλούς του κάιν η γενιά, 

αλλιώς θα μείνεις ολομόναχος. 

Οι πραγματικοί καταραμένοι ποτέ δεν σου λένε ότι καταλαβαίνουν. 

Εκτός αν δεν τους ενδιαφέρεις. 

Οι πραγματικοί καταραμένοι απλά σου προσφέρουν ένα στήριγμα για να μπορέσεις να βρεις έναν καταραμένο θάνατο.

Και οι καταραμένοι είναι περισσότερο ερωτευμένοι μ το θάνατο τους απ'ότι οι υπόλοιποι. 

Τον καλούν πολύ συχνά. 

Αλλά αυτός φροντίζει να είναι ανάξιος και ανισόρροπος εραστής. 

Σε στήνει, πως το λένε, εκεί που νομίζεις ότι θα έρθει να τελειώνουμε. 

Αλλά όταν έρχεται για τα καλά είναι καταραμένος. 

Μα εσύ τον περιμένεις στο υπόγειο με το καλύτερο ειρωνικό σου χαμόγελο φορεμένο. 

Υποθέτω.