Κούραση

Δεν μπορώ να προσδιορίσω την κούραση. Λίγο από όλα. Πνευματική, σωματική και αγωνιστική. Στη στάση να κοιτάς το λεωφορείο και να διαβάζεις και καμία γραμμή από εκείνο το κείμενο που πήρες από κάπου. Η κούραση λοιπόν, όταν γίνεται έντονη σου δίνει το έναυσμα να ψάξεις γιατί αισθάνεσαι ανεκπλήρωτη/ος. Μια δυνατότητα αυτοανάλυσης, όπως τουλάχιστον το αντιλήφθηκα εγώ τον τελευταίο καιρό.
Ένιωσα ότι πρέπει να επαναπροσδιοριστώ και να αυτοπροσδιοριστώ. Ναι, ξανά. Και ξανά και ξανά και ξανά. Γίνεται ολοένα και δυσκολότερο όταν αφήνονται όλοι και όλες στην αγκαλιά της απογοήτευσης, και με συμβουλεύουν να κάνω το ίδιο. Είναι και αυτές οι πιέσεις. Από παντού.
Και τώρα τι θα κάνουμε?
Αρχικά είναι εκνευριστικά όλα αυτά τα γελοία αρθράκια και τα τυπάκια που τα γράφουν. ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΏ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΡΊΣΗ. Ας τους πληροφορήσει επιτέλους κάποιος ότι την κρίση την περνούσα(με) πάντα με διαφορετικές μορφές.
Ούτε θέλω να ξεχάσω τίποτα. Τον κανιβαλισμό τον βλέπω κάθε μέρα και τον νιώθω διπλά. Το τέλμα στο οποίο έχουν περιέλθει τα όνειρα ορθώνεται σαν μαύρη τρύπα έτοιμη να με καταβροχθίσει. Ούτε βλέπω πουθενά αγάπη που θα μας σώσει. Πολλά φοβισμένα ανθρωπάκια να σκύβουν το κεφάλι. Και να χαίρονται που κάποιου του έκοψαν το μισθό. Από κει και πέρα τίποτα. Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι, αλλά εμάς εύκολα μας βγάζετε τρελούς(ναι, γιατί τα όνειρα είναι επικίνδυνο πράγμα για το σπίτι, το αμάξι και τις διακοπές σας- και μην τολμήσει να τα πει αυτά κανείς όνειρα).
Εδώ κάπου θα όφειλα να απογοητευτώ.
Αντ' αυτού επαναπροσδιορίστηκα. Επικίνδυνο σημείο, η αλήθεια είναι. Ο σκοπός έγινε κάθε πράξη, όχι μόνο το μεγάλο και το άπιαστο. Που θα πιαστεί κάποια στιγμή με τη μία ή την άλλη έννοια. Και θα πιάνεται συνέχεια. Η επίθεση έγινε φύση μας και η οργή προσεκτικός οδηγός προς την ουτοπία του καθενός και της καθεμιάς μας. Το εδώ και το τώρα εμπνευστές μας για το παντού και για το αύριο. Ο ένας για την άλλη, η μία για τον άλλο.
Και τόσες και τόσοι μετά από εμάς, δεν θα αφήσουν το όνειρο να πεθάνει...

Ραντεβού λοιπόν με τις ουτοπίες...