Οι δύο κόσμοι

Το πιο τρομακτικό κομμάτι ήταν αυτή η αλλαγή ώρας. Στο πρώτο δωμάτιο ήταν συνεχώς βράδυ, ένα οικογενειακό χριστουγεννιάτικο βράδυ με άστοχα δώρα και γελοίες υπερβολές. Στο άλλο δωμάτιο έμπαινε συνεχώς ένας καλοκαιρινός ήλιος και φυσούσε ένα κυκλαδίτικο αεράκι. Η άσπρη κουρτίνα κουνιόταν νωχελικά.
Στο πρώτο δωμάτιο τα βαριά έπιπλα και η επιτηδευμένη ατμόσφαιρα, οι δήθεν χαρούμενες φωνές μου θύμιζαν τη μικροαστική αυτή ζωή της προσποιητής χαράς και του ετεροκαθορισμένου προγραμματισμού.
στο δεύτερο δωμάτιο το στεγνό φως και η τάξη, τα όμορφα έπιπλα, η σωστή τοποθέτηση τους, αυτό το απέραντο λευκό μου θύμιζαν τον κόσμο όπως προσπαθούσα να τον εξηγήσω με λογική, αλλά ακόμα μακριά από μένα.
Και οι δύο αυτοί κόσμοι συνυπήρχαν και συγκρούονταν και φρόντιζαν να τονίζουν τις διαφορές τους χωρίς κανένας από τους δύο να με χωράει και να με ευχαριστεί, μα συνάμα χωρίς καμία πιθανή διέξοδο...

Ένας μικρός χορός

Και ο κύριος Τ. γέλασε ήσυχα και γαλήνια. Το ταλαιπωρημένο του πρόσωπο είχε φωτιστεί με ένα υπερκόσμιο φως. Μας προσπέρασε με αργά βήματα. η παράσταση δεν είχε ξεκινήσει ακόμη, παρόλα αυτά το θεωρείο μας ήταν σκοτεινό. Και καθώς στάθηκε λίγο πιο μπροστά, γέλασε δυνατά και το γέλιο του ήχησε λες και είχε μέσα του όλα τα νοήματα της ζωής και όλες τις πίκρες της. " Μην ανησυχείτε. Θα χορέψω μονάχα έναν μικρό χορό. Έναν τόσο δα χορό. Δυο βηματάκια μπρος μονάχα, να έτσι..."
Και λέγοντας τα αυτά κρεμάστηκε από τα επιτηδευμένα - δήθεν- ακριβά κάγκελα του θεωρείου. Που το βρήκε το σχοινί δεν κατάλαβα. Για πότε το έδεσε. Πότε πέθανε; κοίταζα μόνο σαν θεατής, όπως άρμοζε να κάνω στο θεωρείο ενός (δεύτερου) θεάτρου...