Ένας μικρός χορός

Και ο κύριος Τ. γέλασε ήσυχα και γαλήνια. Το ταλαιπωρημένο του πρόσωπο είχε φωτιστεί με ένα υπερκόσμιο φως. Μας προσπέρασε με αργά βήματα. η παράσταση δεν είχε ξεκινήσει ακόμη, παρόλα αυτά το θεωρείο μας ήταν σκοτεινό. Και καθώς στάθηκε λίγο πιο μπροστά, γέλασε δυνατά και το γέλιο του ήχησε λες και είχε μέσα του όλα τα νοήματα της ζωής και όλες τις πίκρες της. " Μην ανησυχείτε. Θα χορέψω μονάχα έναν μικρό χορό. Έναν τόσο δα χορό. Δυο βηματάκια μπρος μονάχα, να έτσι..."
Και λέγοντας τα αυτά κρεμάστηκε από τα επιτηδευμένα - δήθεν- ακριβά κάγκελα του θεωρείου. Που το βρήκε το σχοινί δεν κατάλαβα. Για πότε το έδεσε. Πότε πέθανε; κοίταζα μόνο σαν θεατής, όπως άρμοζε να κάνω στο θεωρείο ενός (δεύτερου) θεάτρου...