Το τραγούδι μου το θύμισε η Μέλπω με ένα μέιλ της. Το συγκεκριμένο anime ήταν από τα πρώτα που είδα όταν ακόμη ήμουν άμαθο μαθητούδι στον κόσμο των κομιξάδων γενικότερα. Το γεγονός του κολλήματος μου με τα manga και anime έχει μεγαλώσει πολύ. Θα μου πεις, καλά δηλαδή σου αρέσει η απεικόνιση των κόμπλεξ ενός ολόκληρου λαού; Λέγοντας το αυτό, εννοώ μια αφόρητη πίστη σε πατρίδες, φατρίες και την έννοια της τιμής, τους ξεκάθαρους έμφυλους διαχωρισμούς, αναπαραγωγή απίθανων στερεοτύπων και άλλα. Μέσα όμως από όλα αυτά, τελικά ασχολήθηκα με την ιαπωνική κουλτούρα. Πρώτον έχω ένα θέμα με τους πολιτισμούς γενικότερα. Ωστόσο, ας γίνω σαφής. Δεν θέλω να περιορίσω την έννοια του πολιτισμού σε έναν λαό. Δεν θέλω ,σίγουρα, να υποστηρίξω ότι το τάδε έθνος( αν είναι δυνατόν, λέω αυτήν τη λέξη) μπορεί να οριοθετηθεί με βάση τη μουσική του ας πούμε. Αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη μεγάλη κουβέντα από μόνο του. λοιπόν, μου αρέσει όπως έλεγα να ασχολούμαι με πολιτισμούς διάφορων περιοχών και ομάδων που τους παράγουν και δρουν μέσα σε αυτούς. Ένας πολιτισμός όμως όπως της Ιαπωνίας είναι διαφορετικός σε σχέση με ότι έχω συνηθίσει ως τώρα από πλευράς βιωμάτων. Ακόμη και τα παραπάνω άσχημα στοιχεία που ανέφερα, σου δίνουν την εντύπωση ότι τα κάνουν με μια ευλαβικότητα, μια συνέχεια, μια ήρεμη σιγουριά. Μάλλον έχουν πολλή ανάγκη τους ήρωες, γιατί όλο ήρωες βρίσκεις. Οκ ναι υπάρχουν και κάτι άθλια με κοριτσάκια που δεν παλεύονται. Ωστόσο είμαι στο σημείο να νομίζω ότι οι περισσότεροι διαβάζουν manga στην Ιαπωνία όπως εδώ εφημερίδα.
Πφφφφ....
Και που στο καλό βρίσκεται ο δικός μου γιαπωνέζικος( μην ξεχνιόμαστε) εαυτός σε όλα τα αυτά. Χμμμ... Μάλλον προσπαθώ να καταλάβω πως βιώνουν αυτήν την καθημερινότητα. Σίγουρα προσπαθώ λανθασμένα, αν θέλετε, καθώς δεν έχω πάει ποτέ. Όπως το βλέπω, δεν θα πάω ποτέ μετά τα φετινά με την Φουκουσίμα. Μάλλον θα πρέπει να αρκεστώ σε φτηνές απομιμήσεις ιαπωνικών φαγητών και διαδικτυακής γνώσης.
Ανθίστε κερασιές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου