Κολυμπούσα στον ορισμό της θάλασσας λάδι. Και εκεί που έπλεα στην απεραντοσύνη και ήμουν στην ηρεμία ξεπήδησε μια ιδέα, κομμάτι κλεμμένη. Δανεικός και αγύριστος ο τίτλος της κενότητας. Ας είναι, νομίζω πως θα συγχωρεθώ.
Οι ιστορίες του ημερολογίου της κενότητας δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μου. Είναι πραγματικά γεγονότα.
Δεν αφορούν ανθρώπους και καταστάσεις που με ενδιαφέρουν. Ούτε στο ελάχιστο τώρα που το καλοσκέφτομαι.
Πώς τα έμαθα;
Μα φυσικά μέσω του πανανθρώπινου σπορ του κουτσομπολιού.
Βέβαια, υπάρχουν κουτσομπολιά και κουτσομπολιά.
Αυτά εδώ όμως απαιτούσαν πολλή δουλειά. Όχι ότι κουράστηκα δηλαδή τρέχοντας δεξιά και αριστερά για να τα μάθω. Απλά περνάνε που και που κάτι φίλες της γιαγιάς μου για τον απογευματινό τους καφέ. Πέρασαν χρόνια μέχρι να βγάλεις νόημα από διάφορες ιστορίες που κόντεψαν να φτάσουν τον τοπικό θρύλο. Γιατί εδώ τα κουτσομπολιά είναι τρόπος ζωής. Δεν υπάρχουν, συχνά, άλλα ενδιαφέροντα να περάσουν οι υποχρεωτικές ώρες μέχρι το θάνατο.
( Η αυτοκτονία απαγορεύεται από τη βίβλο, ξέρετε. )
Έτσι το τόσο γίνεται τοοοοοοοοόσο.
Και ήρθαν οι εξωγήινοι, κάποια μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου