Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Τότε...

Όταν περπατάς άσκοπα σε στενά με γερασμένες πολυκατοικίες.
Όταν ξέρεις 12 χρονών και κορίτσι που κάνουν πιάτσα οι πιο ωραίες πόρνες.
Όταν κάθεσαι σε ξεθωριασμένα παγκάκια, διαβάσεις ένα απόσπασμα από κάποιο βιβλίο παραμορφωμένο από τις πολλές σημειώσεις και ο ήχος των αυτοκινήτων που περνούν είναι ανύπαρκτος, καθώς γεννήθηκες μ' αυτόν στ' αυτιά σου.
Όταν κάποιοι κομμουνιστές σε καλούν σε συμπόρευση με τις αφίσες τους.
Όταν υπάρχουν άδεια μπουκάλια από ουίσκι, σαμπουάν και χρησιμοποιημένα φακελάκια τσαγιού ανάκατα στο νιπτήρα σου.
Όταν τα κάγκελα πέσαν απ' τους τοίχους και μπήκαν μέσα σ' ένα σπίτι.
Όταν ξέρεις σπίτια που η πόρτα βρίσκεται πολύ πάνω από το επίπεδο του πεζοδρομίου και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ανέβει, οπότε υποπτεύεσαι πως εκεί υπήρχαν σκαλιά.
Όταν η αδερφή σου μιλάει στον ηλεκτρονικό της σκύλο.
Όταν η μπίρα είναι καλό πρωινό.
Όταν ο λόγος που απεχθάνεσαι τα ντρόγκια δεν είναι οι μαλακίες που σου έλεγε η θρήσκα γιαγιά σου, αλλά η κατάντια και ο θάνατος του Κωστάκη και της Αρετής και των άλλων παιδιών που δεν ήξερες τα ονόματα τους αλλά τους έβλεπες μια μέρα νεκρούς δίπλα σε κάτι σκάλες.
Όταν το να φυτεύεις φακές σε ένα άδειο γιαουρτόκουτο, με υπόστρωμα βαμβάκι σε μια άχρωμη σχολική αίθουσα αποτελούσε το γεγονός του μήνα.
Όταν το γκρι καθρεφτιζόταν στα μάτια σου και λίγο αργότερα πέρασε και καθρεφτίζεται μόνιμα στην ψυχή σου.
Όταν οι καπνοί και τα σύννεφα ενώνονται και δε ξέρεις ποιο είναι ποιο, κι αν τα φουγάρα ξερνάνε σύννεφα τελικά.
Όταν έχεις καθίσει σε όλες τις θέσεις όλων των ειδών λεωφορείων και δεν είσαι πάνω από 15.
Όταν έχεις μυρίσει δακρυγόνα σε δυο, τρία, τέσσερα μέρη.
Όταν παίρνεις την ασφαλτοστρωμένη κατηφόρα.
Όταν η σκιά σου είναι πιο ζωντανή και σίγουρα πιο ειρωνική από σένα.
Όταν κοιμάσαι στις δυο και ξυπνάς στις τέσσερις το ίδιο βράδυ, με πρησμένα μάτια αλλά με κανέναν τρόπο δεν μπορείς να ξανακοιμηθείς.
Όταν από τα σκουπίδια των γειτόνων έχει πέσει ένα προφυλακτικό και ξέρεις ότι θα σου πουν καλημέρα μόλις σε δουν και μάλιστα με χαμόγελο.

Όταν ο έρωτας είναι συγκεκριμένο δρομολόγιο στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Τότε ξέρεις πως είσαι ένα καταραμένο παιδί της πόλης.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Για τη διόρθωση του κόσμου

40 τόνοι μάρμαρο (σπασμένο και πεταμένο)
125 και κάτι άθλια καπιταλιστικά μαγαζιά (καμμένα )

άρχισε λοιπόν το σύστημα να χάνει μερικά από τα φτηνά φτιασίδια του, ή είναι ιδέα μου;

υπάρχουν κάποιοι αστείοι τύποι που λατρεύουν το δικαίωμα στην υποδούλωση και κοροϊδεύουν όλους αυτούς τους " ανόητους κοσμοδιορθωτές" που τίποτα δεν τους αρέσει και όλα θέλουν να τα αλλάξουν

και αναρωτιούνται χαριτολογώντας στις (στην πραγματικότητα αξιοθρήνητες) παρέες τους, με τι υλικά θα τον φτιάξουν αυτά τα ανόητα νιάτα τον καινούριο τους κόσμο...

κύριοι, η απάντηση σας δόθηκε
το ζήτημα είναι εάν εσείς την καταλάβατε...

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Εγώ πάντως θα τον έκανα πιο πλουμιστό τον κόσμο...

Και πώς θα πάμε;

Τελικά δεν θα πάμε στην επανάσταση με το μετρό.
Απεργεί και αυτό βλέπετε.
Την πιο κατάλληλη στιγμή φυσικά.
Ας είναι...

Δεν ξέρω αν πραγματικά μας θεωρούν τόσο ηλίθιους ή όντως είμαστε. Γιατί εάν δεν αντιλαμβανόμαστε τα στοχευμένα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας μάλλον μας αξίζουν με το παραπάνω αυτά που μας συμβαίνουν. Αλλά όπως λέγαμε αυτό χωράει πολλή συζήτηση.

Πότε θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας από εμάς για εμάς;;;

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Δακρυσμένη (βροχερή) Αθήνα


Το ποιος έκλαψε τελικά και γιατί ας μην το ξεκαθαρίσουμε.
Ας πάρουμε εκείνο το βιβλικό έκλαψαν οι ουρανοί για να τελειώνει η υπόθεση.
Το θέμα ήταν ότι καλή μέρα από το πρωί δεν φάνηκε.
Κατέληξε ύπουλα μάλλον, παρά καλά και εφησυχασμένα, με έναν απαίσιο πονοκέφαλο.

Δηλαδή ήταν που ήταν η μαυρίλα κατάφερε να απογίνει. Όμορφα.

Το σκέφτομαι ώρες ώρες πως θα ήταν να βρίσκεται το αστικό σχολείο- φυλακή μου δίπλα στις γραμμές του τρένου. Μάλλον μαρτυρικό.

Και φυσικά εγκαταλελειμμένα βαγόνια και άλλα πράγματα να κάνουν το πρωινό τους μπάνιο.

Αθηναϊκές μικρολιμνούλες εδώ και κει.

Πουλιά που ακόμα δεν κατάλαβα γιατί κάνουν κύκλους...

Η αξιοσημείωτη αντίθεση πράσινου και γκρι.

Ειλικρινά, για ποιον λόγο ακριβώς υπάρχουν σπασμένα κοχύλια στο κέντρο της Αθήνας;


Και μετά εκείνος ο τύπος στο λεωφορείο που ρώτησε όλους τους επιβάτες αν προτιμούν 2 πενηντάλεπτα ή ένα ευρώ. Κάθισε τελικά δίπλα μου.
Όχι δεν θα σταματήσω να χρησιμοποιώ λεωφορεία, και ας μου συμβαίνουν όλα τα περίεργα.
Άλλη μια βροχερή μέρα στην Αθήνα.
Καληνύχτα.


Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Εμπρός για άγριες απεργίες!

Είναι σύνηθες φαινόμενο να μου συμβαίνουν ένα σωρό ασυνήθιστα πράγματα όταν βγαίνω έξω. Καλά και όταν κάθομαι μέσα, αλλά τέλος πάντων. Είμαι λοιπόν κάποια στιγμή σε ένα λεωφορείο και κάθομαι γαλαρία και διαβάζω. Αυτή η γραμμή είναι από τις ήσυχες. Αυτές που πετυχαίνεις σχεδόν πάντα έναν γνωστό που απεχθάνεσαι και μπαίνουν φιλήσυχοι πολίτες που πηγαίνουν ή γυρίζουν από τη δουλειά τους. Μπαίνουν λοιπόν δύο πρεζάκια.
Ε και;
Το πρώτο περίεργο είναι ότι είναι μεγάλοι. Η γυναίκα είναι 52, γιατί μου είπε ότι έχει τα γενέθλια της, όταν κάθισει δίπλα μου. Ο άντρας είναι 40κάτι. Είναι ζευγάρι. Μιλάνε δυνατά και γελάνε και τραγουδάνε του θανάτου μου γενέθλια να κάνω. Λέει η γυναίκα ότι ο αδερφός της πέθανε από πρέζα. Και μετά φώναζε στο καθωσπρέπει λεωφορείο ότι έχει πάρει έκσταση, lsd, κόκα και χασίσι. Ο άντρας της έλεγε να σοβαρευτεί 52 χρονών γυναίκα. Ένας τύπος γύρω στα 60 έκανε τέσσερις φορές το σταυρό του και πήγε στην άλλη άκρη του λεωφορείου. Εγώ πάλι δεν έκρινα πως υπήρχε λόγος να κουνηθώ. Κάθισαν λοιπόν δίπλα δίπλα. Και αναπολούσαν στιγμές από τη διαδρομή. Λέει η γυναίκα, θυμάσαι που εδώ είχα κλέψει ένα μπουκάλι γάλα ( από ένα μισητό σούπερ μάρκετ). Και εδώ που είχαμε φάει αυτά τα σουβλάκια. Και μετά φιλήθηκαν. Πολύ αληθινά.
Κάποια στιγμή, έχει σταματήσει το λεωφορείο στο φανάρι. Σε έναν τοίχο είναι γραμμένο το σύνθημα εμπρός για άγριες απεργίες.
Διαβάζει η γυναίκα συλλαβίζοντας έ- έ-μπρος για ά- γρι- ες α- πε- ργί- ες.
Δεν έκανα λάθος στον τόνο.
Ήταν έμπρος αυτό που είπε.
Και άρχισε να γελάει πολύ δυνατά, σπασμωδικά μάλλον.
Ποιος, ποιος ρε συ τα γράφει αυτά;
Ποιος τα κάνει αυτά;
Ξέρουν ρε αυτοί από άγριο;
Χαχα, έμπρος για άγριες απεργίες.
Μετά κάτι είπαν για ένα παγκάκι και ξαναφιλήθηκαν.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αλλά ήμουν έτοιμη να κλάψω.
Και ας είμαι κομμάτι ευσυγκίνητη.
Όταν ήταν να κατέβω, σηκώθηκα λίγο χαομένη.
Μου λέει λοιπόν αυτή η τύπισα, ε κοπελιά φχαριστούμε που κάθισες δίπλα μας, δεν το κάνουν πολλοί. Να σαι καλά.
Έγνεψα, της χαμογέλασα, κατέβηκα, αυτά.

Βλέπω (33)

Σιγά παιδιά, σιγά, γιατί αυτή η πόλη όσο πάει και μας πλακώνει.
( Όχι ότι θα το επιτρέψουμε βέβαια, ακόμα και αυτοί/ες οι λίγοι/ες)