Όταν περπατάς άσκοπα σε στενά με γερασμένες πολυκατοικίες.
Όταν ξέρεις 12 χρονών και κορίτσι που κάνουν πιάτσα οι πιο ωραίες πόρνες.
Όταν κάθεσαι σε ξεθωριασμένα παγκάκια, διαβάσεις ένα απόσπασμα από κάποιο βιβλίο παραμορφωμένο από τις πολλές σημειώσεις και ο ήχος των αυτοκινήτων που περνούν είναι ανύπαρκτος, καθώς γεννήθηκες μ' αυτόν στ' αυτιά σου.
Όταν κάποιοι κομμουνιστές σε καλούν σε συμπόρευση με τις αφίσες τους.
Όταν υπάρχουν άδεια μπουκάλια από ουίσκι, σαμπουάν και χρησιμοποιημένα φακελάκια τσαγιού ανάκατα στο νιπτήρα σου.
Όταν τα κάγκελα πέσαν απ' τους τοίχους και μπήκαν μέσα σ' ένα σπίτι.
Όταν ξέρεις σπίτια που η πόρτα βρίσκεται πολύ πάνω από το επίπεδο του πεζοδρομίου και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ανέβει, οπότε υποπτεύεσαι πως εκεί υπήρχαν σκαλιά.
Όταν η αδερφή σου μιλάει στον ηλεκτρονικό της σκύλο.
Όταν η μπίρα είναι καλό πρωινό.
Όταν ο λόγος που απεχθάνεσαι τα ντρόγκια δεν είναι οι μαλακίες που σου έλεγε η θρήσκα γιαγιά σου, αλλά η κατάντια και ο θάνατος του Κωστάκη και της Αρετής και των άλλων παιδιών που δεν ήξερες τα ονόματα τους αλλά τους έβλεπες μια μέρα νεκρούς δίπλα σε κάτι σκάλες.
Όταν το να φυτεύεις φακές σε ένα άδειο γιαουρτόκουτο, με υπόστρωμα βαμβάκι σε μια άχρωμη σχολική αίθουσα αποτελούσε το γεγονός του μήνα.
Όταν το γκρι καθρεφτιζόταν στα μάτια σου και λίγο αργότερα πέρασε και καθρεφτίζεται μόνιμα στην ψυχή σου.
Όταν οι καπνοί και τα σύννεφα ενώνονται και δε ξέρεις ποιο είναι ποιο, κι αν τα φουγάρα ξερνάνε σύννεφα τελικά.
Όταν έχεις καθίσει σε όλες τις θέσεις όλων των ειδών λεωφορείων και δεν είσαι πάνω από 15.
Όταν έχεις μυρίσει δακρυγόνα σε δυο, τρία, τέσσερα μέρη.
Όταν παίρνεις την ασφαλτοστρωμένη κατηφόρα.
Όταν η σκιά σου είναι πιο ζωντανή και σίγουρα πιο ειρωνική από σένα.
Όταν κοιμάσαι στις δυο και ξυπνάς στις τέσσερις το ίδιο βράδυ, με πρησμένα μάτια αλλά με κανέναν τρόπο δεν μπορείς να ξανακοιμηθείς.
Όταν από τα σκουπίδια των γειτόνων έχει πέσει ένα προφυλακτικό και ξέρεις ότι θα σου πουν καλημέρα μόλις σε δουν και μάλιστα με χαμόγελο.
Όταν ο έρωτας είναι συγκεκριμένο δρομολόγιο στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Τότε ξέρεις πως είσαι ένα καταραμένο παιδί της πόλης.
Οι χτύποι του ρολογιού
ΑπάντησηΔιαγραφήτυχαίνει να μου θυμίζουν
μια συνέλευση
στριμωγμένων αναμνήσεων
και ιδρωμένων , αχνών φόβων
αργά το βράδυ
σ'ένα στενό για αυτούς παρελθόν.
Τυχαίνει επίσης
να γελούν
με την καθιστή μου υποταγή
στην τύχη
που κρατάω στα κρυφά
μια άκρη απ' το φόρεμά της
μην γλιστρήσει στο μελάνι μου
και ξεκινήσω πάλι
να γράφω για σένα.
Δεν έχω λέξεις..
τα 'χουμε πει αυτά
ο κόσμος ζητάει να ντυθεί
για να αρέσει.
Κλάψε - Πόνος - Φαΐ
ήταν η μέρα σήμερα
σαν ένα φάρμακο που έπρεπε να πιω...
http://www.youtube.com/watch?v=wQAvSgYdc0c&feature=related
Θα ‘θελα να τη σηκώσω στα χέρια μου τη θλίψη αυτή,
να την πάρω μακριά και να φτιάξω μ’ αυτήν ένα σπίτι,
θα ‘θελα να κλειστώ εκεί μέσα τριακόσια χρόνια,
και όλα αυτά τα τριακόσια χρόνια να μην ανοίξω την πόρτα,
να μην ανοίξω την πόρτα σε κανέναν !
Γιαν Σκάτσελ
http://www.youtube.com/watch?v=BTZOcMA7iE0