Το ποιος έκλαψε τελικά και γιατί ας μην το ξεκαθαρίσουμε.
Ας πάρουμε εκείνο το βιβλικό έκλαψαν οι ουρανοί για να τελειώνει η υπόθεση.
Το θέμα ήταν ότι καλή μέρα από το πρωί δεν φάνηκε.
Κατέληξε ύπουλα μάλλον, παρά καλά και εφησυχασμένα, με έναν απαίσιο πονοκέφαλο.
Δηλαδή ήταν που ήταν η μαυρίλα κατάφερε να απογίνει. Όμορφα. 
Το σκέφτομαι ώρες ώρες πως θα ήταν να βρίσκεται το αστικό σχολείο- φυλακή μου δίπλα στις γραμμές του τρένου. Μάλλον μαρτυρικό. 
Και φυσικά εγκαταλελειμμένα βαγόνια και άλλα πράγματα να κάνουν το πρωινό τους μπάνιο. 
Αθηναϊκές μικρολιμνούλες εδώ και κει.
Πουλιά που ακόμα δεν κατάλαβα γιατί κάνουν κύκλους...
Η αξιοσημείωτη αντίθεση πράσινου και γκρι.
Ειλικρινά, για ποιον λόγο ακριβώς υπάρχουν σπασμένα κοχύλια στο κέντρο της Αθήνας; 
Και μετά εκείνος ο τύπος στο λεωφορείο που ρώτησε όλους τους επιβάτες αν προτιμούν 2 πενηντάλεπτα ή ένα ευρώ. Κάθισε τελικά δίπλα μου.
Όχι δεν θα σταματήσω να χρησιμοποιώ λεωφορεία, και ας μου συμβαίνουν όλα τα περίεργα.
Άλλη μια βροχερή μέρα στην Αθήνα.
Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου