Αχ, αυτά τα παιδιά της πόλης...

Η Μ. λοιπόν ήταν από πάντα ένα παιδί της πόλης. Μάλιστα, δεν της άρεσε η πόλη που έμενε γιατί δεν ήταν αρκετά πόλη. Θα προτιμούσε σίγουρα το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη (μια ευκαιρία που χάθηκε λόγω άθλιων προκαταλήψεων και δήθεν συναισθηματισμών). Με τη φύση λοιπόν δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις. Όχι ότι την αντιπαθούσε κιόλας. Αλλά δεν την άντεχε μέσα στην πόλη. Η πόλη είναι πόλη. Τα δέντρα να πάνε στα βουνά. Βέβαια, κάθε μέρα πήγαινε στο σχολείο μέσα από το δάσος, αλλά το δρομάκι ήταν πατημένο. Και το καλοκαίρι πήγαινε σε εκείνη την απόμερη παραλία αλλά και εκεί το δρομάκι ήταν πατημένο. Θυμάμαι πόσο την είχε ενθουσιάσει η Σιένα στην Ιταλία. Εκεί που ξεκινούσε η πόλη με τα υπέροχα πέτρινα σπίτια, σταματούσε κάθε ιδέα πρασίνου. Πιστεύω ότι και τον κήπο μου ( ο οποίος χωρίζει το μικρό σπίτι από το υπόλοιπο λιβάδι με τις πολυκατοικίες) δεν τον συμπαθεί και τόσο και ας μην μου το λέει, γιατί φυσικά αυτά έχει ο έρωτας, παραχωρήσεις.
Αλλά τα πράγματα ποτέ ποτέ ποτέ δεν κυλάνε ωραία και καλά και παραμυθένια. Ο μπαμπάς της Μ. προέκυψε από πολύ μικρή ηλικία φυσιολάτρης εκνευριστικού βαθμού. Και ενώ μπορεί να περάσει ολόκληρη τη μέρα του μπροστά σε μια οθόνη δουλεύοντας, είναι ικανός να μη φάει μια βδομάδα για ένα ταξίδι κάπου κοντά στου διαόλου τη μάνα σε σχέση με τον πολιτισμό.(το μάθαμε από έγκυρες πηγές)
Το όνειρο του ήταν λοιπόν να κάνει τις περιπλανήσεις του μαζί με όλη την οικογένεια σε ένα δάσος κάπου κοντά στα σύνορα. Πήγαν λοιπόν για πρώτη φορά όλοι μαζί. Τι φρίκη για το κορίτσι μας!
Καλύβες, κοινόβιο με ανθρώπους που δεν ξέρεις, μουχλιασμένες κουβέρτες, μικρόκλιμα περίεργο και απρόβλεπτο,έντομα σε μεγέθυνση, τουαλέτα σε μια παράγκα και αρκούδες ή αγριογούρουνα που θα σου κάνουν επίσκεψη.
-Και αν δούμε αγριογούρουνο τι κάνουμε;
-Τρέχεις μέχρι να βαρεθεί να σε κυνηγάει.
-Αχά! Και ο κοντινότερος άνθρωπος βρίσκεται..;
-Μόνο 6 χιλιόμετρα μακριά.
-Έκτακτα!
Έτσι λοιπόν το παιδί της πόλης ξεκίνησε την ανάβαση και κατάβαση. Βρήκε ένα καθαρό ρυάκι και το θαύμασε. Μέχρι να πάει σε ένα καταρράκτη της βγήκε η πίστη και όταν έφτασε σταμάτησε μονομιάς να ζηλεύει τις εικόνες με ειδυλλιακούς καταρράκτες που είχε δει μέχρι τότε στο διαδίκτυο. Της άρεσαν πολύ τα αγριοκέρασα και τα βατόμουρα αλλά τα έτρωγε με το φόβο να την πάρει χαμπάρι κανένα απεχθέστατο αγριογούρουνο και ποιος τρέχει με το στομάχι γεμάτο.
Μετά από μια βδομάδα που γύρισε αποφάσισε ότι οι σχέσεις της με τη φύση θα μετονομαστούν σε National Geographic. Και ότι κάνω μια από τις χειρότερες δουλείες του πλανήτη, μιας και ασχολούμαι με όλα αυτά τα πράγματα ( γνωστά και ως φυτά και ζώα). Μάλιστα μου ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να με παντρευτεί ποτέ, εκτός αν κλειστώ σε κάποιο εργαστήριο στο κέντρο κάποιας πόλης.
Λοιπόν αγαπητή μου... Λέω να κάνω στα σίγουρα κάποια εργασία εκεί και να σε πάρω μαζί για παρεούλα. :)



(μη μας παρεξηγείτε - το ψυχότροπο ουίσκι φταίει)

Έχω τη δύναμηηηηηηηηηηηηηη

Αχ αυτή η παιδική ηλικία που πάντα θα μας κυνηγάει...


όπως και

Βρε, βρε τι βρήκα...

Πάντως ένα σχόλιο επιβάλλεται να το κάνω. Αείμνηστη φυτική παραγωγή.

Deus Ex Machina

Χμμ, μου κόλλησε....

( Πάει και με κονιάκ και με ουίσκι)

Όμορφη πόλη σε κλίμα χριστουγεννιάτικο

Και λοιπόν, μαζέψαμε όλα τα πεσμένα φύλλα.

Από κάθε πάρκο, κάθε δρόμο, κάθε σχολείο, κάθε φυλακή.

Βάλαμε τους ξένους στα υπόγεια.

Κρύψαμε τους φτωχούς πιο έξω από τα προάστια.

Αδειάσαμε τους κάδους με τα σκουπίδια.

Θανατώσαμε τα αδέσποτα.

Γκρεμίσαμε τα ερειπωμένα σπίτια.

Μέχρι και ράγες για το τρένο αλλάξαμε.

Στολίσαμε παντού πολύχρωμα φωτάκια.

Και σίγουρα θα γινόταν η πόλη μας πιο όμορφη,

αν δεν ξανάπεφταν αυτά τα κίτρινα φύλλα...

Το Florence γενικά μου πάει...

Γιατί βλέπεις...

Ήταν πολύς ο κόσμος. Κι εγώ ήμουν σε μια γωνία δίπλα από αυτόν τον καμβά που είχε ένα κομμάτι της ψυχής μου και δεν με άφηνε να ξεκολλήσω από δίπλα του. Δεν νομίζω πως με κατάλαβαν πολλοί γιατί είχαν κάτι άλλο να ασχοληθούν. Και δεν με ένοιαζε. Ήμουν η σκιά που έτσι κι αλλιώς ήμουν πάντα γι' αυτούς. Όρθια. Και όπως πήγε κάποιος να με αγκαλιάσει ένιωσα την κίνηση του προς το μέρος μου ασήκωτη και τρόμαξα τόσο πολύ που πήρα τον καμβά και άρχισα να τρέχω μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων τους. Είχαν κοκαλώσει γιατί δεν ήξεραν να τρέχουν. Γιατί βλέπεις εγώ είχα πάει σχολείο στην πέμπτη διασταύρωση της μεγάλης λεωφόρου κάτω από εκείνη τη νέον πινακίδα. Από το κέντρο προς τα δυτικά προάστια. Γιατί βλέπεις εγώ τα χρώματα δεν τα έλεγα γκρι και κόκκινο αλλά πείνα και έρωτα. Γιατί βλέπεις εμένα δεν μου άρεσαν ποτέ οι ίσιοι δρόμοι. Γιατί βλέπεις εγώ έβλεπα το κουράγιο σε άγνωστα χαμόγελα και όχι σε γνωστά κλάματα. Γιατί βλέπεις εγώ ήξερα να τρώω υγρασία για βραδινό. Γιατί βλέπεις το όνομα μου το διάλεξα μόνη μου. Γιατί βλέπεις εμένα με ήξεραν μόνο όταν ήμουν εκεί και μπορούσαν κι αυτοί να με δουν. Και ήταν περίεργο όχι που με είδαν αλλά που με πρόσεξαν. Αλλά δεν κατάλαβα γιατί τους ακολούθησα. Καλύτερα που έφυγα όμως. Πάλι θα φάω ύφασμα. Ξέρεις πως είναι να δαγκώνεις το σεντόνι σου μέχρι να σε πάρει ο ύπνος;

Αύριο θα τεμπελιάσω πάλι. Έχω αρκετές μέρες να το κάνω. Και από μεθαύριο θα ξαναρχίσω να περιπλανιέμαι στους δρόμους της πόλης γιατί δεν έχω δει ακόμα όλα τα στενάκια.

...

Το κακό είναι ότι δεν μπορώ να γίνω κακιά.

Antifaschist (με παχύ σ)

Για να μην ξεχνιόμαστε....

Βλέπω (30)

Βάρναλης στην εσωτερική πόρτα μιας δημόσιας τουαλέτας...

Περί γραφικότητας

ένα πολύ απλό και πρόχειρο κείμενο για το σεξισμό και τον/τους έμφυλους διαχωρισμούς

Ετούτο προέκυψε από μια συζήτηση μεταξύ αστείου και σοβαρού. Κάθε μέρα στη σχολή κυρίως, αλλά και σε άλλους χώρους (και χρόνους) πιάνω μικροσυζητήσεις για το θέμα του σεξισμού. Οι εμπλεκόμενοι στην συζήτηση είναι κυρίως ανδρικού βιολογικού φύλου και μου δίνουν την αφορμή να ξεκινήσω ευγενικά την κουβέντα με ένα "κοίτα τι μουνί περνάει". Δεν θα σχολιάσω το γεγονός πως αν βλέπουν μόνο μουνί έχουν πρόβλημα. Αυτό που θέλω να πω είναι πως τα πέντε πρώτα λεπτά προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν το εννοούσαν έτσι και ότι αυτοί σέβονται την κοπέλα(όχι ότι δεν μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο). Αφού δεν το καταφέρνουν, γιατί τους υπενθυμίζω ότι δεν σέβεσαι κάποια/ον θεωρώντας την/τον αντικείμενο σεξουαλικής ηδονής μόνο, περνούν στην καραμελίτσα της γραφικότητας.

"Γίνεσαι γραφική και εμείς το κάνουμε και λίγο επίτηδες για να σου σπάσουμε τα νεύρα αφού ξέρουμε ότι θα αντιδράσεις".

Μάλιστα.

Τελείωσαν τα ανόητα επιχειρήματα; Για να δούμε...

Δεν βλέπεις τον άνθρωπο, βλέπεις το σώμα. Και φαντασιώνεσαι το σώμα. Αλλά κατά πόσο σε ικανοποιεί τελικά; Πέρα από αυτό το πολύ απλό θεωρείς ότι μπορείς να μιλάς έτσι για μια γυναίκα απλά επειδή τι; Είσαι άνδρας; Ή μήπως επειδή αυτό σου προτείνει η κυριαρχία από τότε που γεννήθηκες; Γίνομαι πάλι γραφική με την κυριαρχία; Ας γίνω. το πρότυπο του πατέρα που στηρίζει την οικογένεια, το πρότυπο του αρσενικού κυνηγού που προστατεύει τα ανήμπορα θηλυκά άτομα, το πρότυπο του σωτήρα; Νομίζετε ότι έχουμε ξεπεράσει διαχωρισμούς στη δουλειά παραδείγματος χάριν. Ή αυτή η άθλια άποψη για τις βιασμένες γυναίκες που, ε, εντάξει κάπου θα προκαλούσαν. Πού νομίζετε ότι βρίσκουν πάτημα όλα τούτα; Ναι, στις μικρές σεξιστικές σας απόψεις. Στο λεωφορείο, στο δρόμο, στη σχολή, στη δουλειά. Μας ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ.

Σέβομαι το φεμινιστικό κίνημα σε πολλά του σημεία, αλλά τώρα δεν μιλάω ως φεμινίστρια και δεν θέλω γυναικοκρατία. Καμία - κρατία γενικότερα. Όμως όσο ασήμαντες και αν σας φαίνονται οι φρασούλες σας, που δείχνουν και τον τρόπο που σκέφτεστε επί του θέματος, και όσο ριζοσπαστικοί και επαναστατημένοι και αν το παίζετε κάποιοι από εσάς, συγχαρητήρια ακολουθείτε το πρόταγμα της κυριαρχίας. Αντλείτε ηδονή από αυτήν την εξουσία που μπορείτε έσω αυτού του τρόπου ( του λεκτικού έστω) να ασκήσετε πάνω σε άλλες/ους;

Ας πούμε απλοϊκά ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί (και) επιβάλλοντας διαχωρισμούς. Και εσείς στηρίζετε αυτόν τον ΕΜΦΥΛΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΞΕΚΑΘΑΡΑ.

Άγρια αρσενικά που βγήκαν στο κυνήγι, μήπως και τροφοσυλλέκτες;

Γι' αυτό, ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΣΠΗΛΙΕΣ ΣΑΣ.

Αν τα αντεπιχειρήματα σας συνεχίσουν να είναι "αν γνωρίσεις άνδρα που δεν το κάνει, είναι γκέι" και "πώς αλλιώς θες να ρίξουμε γκόμενα", τότε μόλις αυτοκτονήσατε τον αυτοσεβασμό σας. Συγχαρητήρια και πάλι.

*Όχι, προφανώς δεν το λέω για όλους. Και όλες. Και όλα. Οι διαχωρισμοί της σεξουαλικότητας δεν με βρίσκουν σύμφωνη γιατί είναι μέσα στους αποκλεισμούς.

Καμία ανοχή σε τέτοιες συμπεριφορές

Βλέπω (29)

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε να δούμε πολλά αυτές τις μέρες...

Οι καιροί

Όμορφοι καιροί. Πολύ όμορφοι. Καιροί ραγισμάτων. Καιροί καταστροφής. Δηλαδή όμορφοι καιροί. Σιγά σιγά αρχίζουν και φαίνονται οι σκιές. Γίνονται διακριτά τα ψέμματα. Φαντάζουν πιο πολύ τα λάθη στα μάτια μας. Είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί. Έτσι όμως νευριάζουμε εύκολα. Κι αυτό επειδή τελευταία αναγκαζόμαστε ολοένα και περισσότερο να μιλάμε με τους γύρω. Διαμορφώνουμε λοιπόν συνειδήσεις. Προσπαθούμε να βρούμε κανέναν ( με πλήρη επίγνωση χρήσης της λέξης) εναλλακτικό τρόπο να επιβιώσουμε. Ωστόσο ακόμα και έτσι βλέπεις τη συνεχή προσπάθεια να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου.

Όπως έλεγα λοιπόν όμορφοι καιροί. Επειδή ξεκινήσαμε να κοιτάμε αυτόν/ην που κάθεται απέναντι. Υπάρχουν τελικά προβλήματα ακριβώς δίπλα.

Χρειάζεται αυτή η αναταραχή γιατί αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Εγώ πάντως το χρειαζόμουν. Βλέπω πιο καθαρά( παρά τα ληγμένα χημικά).

Ο συναισθηματικός μου χώρος γίνεται ευάερος και ευήλιος.

Ναι, ναι ξεκαθάρισμα.

Το βρήκα.

Βλέπω (28)

Ορίστε λοιπόν το ουράνιο πεντάγραμμο για να γράψουμε τη μουσική της ψυχής μας. Γρήγορα μόνο πριν βρέξει. Γρήγορα γιατί έρχεται η ώρα της κοινής ησυχίας. Και θα φωνάξουν τους μπάτσους γιατί εμείς είμαστε ανήσυχοι.

Αρρώστεια

Η πηγή της ασθένειας; Φυσικά και δεν τη γνωρίζουν. Φυσικά και δεν μπορούν να φανταστούν από που έρχεται. Ωστόσο συνεχίζουν να παλεύουν. Πίσω από εκείνους τους λόφους στο νοτιοδυτικό τμήμα της πόλης όλα είναι διαφορετικά. Εκεί τελειώνει η κόλαση. Τα εστιατόρια έκλεισαν γιατί δεν πρέπει να συναθροιζόμαστε. Για το καλό μας. Μπορείς να σταματήσεις να με υποπτεύεσαι σε παρακαλώ;

Πολλή σκόνη. Ειδικά όταν φυσάει πνίγομαι. Αλλά μας είπαν ότι μπαίνουν όλα σιγά σιγά υπό έλεγχο. Κι ας τελειώνουν τα λεφτά. Κι ας μας ξέχασαν οι άλλοι.

Ρεύμα μέχρι τις 10 το βράδυ. Τώρα έχει υγρασία και πνίγομαι παραπάνω. Μπορείς επιτέλους να αλλάξεις αυτό το τραγούδι; Φτάνει.

Αν περάσει κανένας μπροστά από το παγκάκι που κάθομαι προσπερνά χωρίς να με κοιτάξει. Λες και δεν με βλέπει.

Έτσι φαντάσματα που γίναμε όλοι μας.

Βλέπω (27)

The Yukinator. Δεν νομίζω ότι το να μείνετε είναι καλή επιλογή. Απλά.

Ο γιαπωνέζικος εαυτός μου

Το τραγούδι μου το θύμισε η Μέλπω με ένα μέιλ της. Το συγκεκριμένο anime ήταν από τα πρώτα που είδα όταν ακόμη ήμουν άμαθο μαθητούδι στον κόσμο των κομιξάδων γενικότερα. Το γεγονός του κολλήματος μου με τα manga και anime έχει μεγαλώσει πολύ. Θα μου πεις, καλά δηλαδή σου αρέσει η απεικόνιση των κόμπλεξ ενός ολόκληρου λαού; Λέγοντας το αυτό, εννοώ μια αφόρητη πίστη σε πατρίδες, φατρίες και την έννοια της τιμής, τους ξεκάθαρους έμφυλους διαχωρισμούς, αναπαραγωγή απίθανων στερεοτύπων και άλλα. Μέσα όμως από όλα αυτά, τελικά ασχολήθηκα με την ιαπωνική κουλτούρα. Πρώτον έχω ένα θέμα με τους πολιτισμούς γενικότερα. Ωστόσο, ας γίνω σαφής. Δεν θέλω να περιορίσω την έννοια του πολιτισμού σε έναν λαό. Δεν θέλω ,σίγουρα, να υποστηρίξω ότι το τάδε έθνος( αν είναι δυνατόν, λέω αυτήν τη λέξη) μπορεί να οριοθετηθεί με βάση τη μουσική του ας πούμε. Αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη μεγάλη κουβέντα από μόνο του. λοιπόν, μου αρέσει όπως έλεγα να ασχολούμαι με πολιτισμούς διάφορων περιοχών και ομάδων που τους παράγουν και δρουν μέσα σε αυτούς. Ένας πολιτισμός όμως όπως της Ιαπωνίας είναι διαφορετικός σε σχέση με ότι έχω συνηθίσει ως τώρα από πλευράς βιωμάτων. Ακόμη και τα παραπάνω άσχημα στοιχεία που ανέφερα, σου δίνουν την εντύπωση ότι τα κάνουν με μια ευλαβικότητα, μια συνέχεια, μια ήρεμη σιγουριά. Μάλλον έχουν πολλή ανάγκη τους ήρωες, γιατί όλο ήρωες βρίσκεις. Οκ ναι υπάρχουν και κάτι άθλια με κοριτσάκια που δεν παλεύονται. Ωστόσο είμαι στο σημείο να νομίζω ότι οι περισσότεροι διαβάζουν manga στην Ιαπωνία όπως εδώ εφημερίδα.

Πφφφφ....

Και που στο καλό βρίσκεται ο δικός μου γιαπωνέζικος( μην ξεχνιόμαστε) εαυτός σε όλα τα αυτά. Χμμμ... Μάλλον προσπαθώ να καταλάβω πως βιώνουν αυτήν την καθημερινότητα. Σίγουρα προσπαθώ λανθασμένα, αν θέλετε, καθώς δεν έχω πάει ποτέ. Όπως το βλέπω, δεν θα πάω ποτέ μετά τα φετινά με την Φουκουσίμα. Μάλλον θα πρέπει να αρκεστώ σε φτηνές απομιμήσεις ιαπωνικών φαγητών και διαδικτυακής γνώσης.

Ανθίστε κερασιές...

Βλέπω (26)

Νομίζω ότι η φωτογραφία δεν είναι τραβηγμένη από εμένα οπότε ελπίζω να μην δεχτώ μήνυση από κάποιον που συγκρίνει τους Baroness με τους Mastodon και να ετοιμάζει τα στρωσίδια του για το μπαλκόνι. Και τι βλέπουμε εδώ; Ένα οικόπεδο προς πώληση. Η ελιά κλαδεμένη χάλια και ένα πωλητήριο να είναι καρφιτσωμένο πάνω της. Όχι δεν είναι οι δήθεν εναλλακτικές οικολογίστικες διαθέσεις μου που θέλουν να πουν "δεν είναι σαν να έχουμε πουλήσει τη φύση, μα τι εικόνα". Είναι που όταν θα πάω να ξαπλώσω σε εκείνο το χωράφι-λιβάδι θα κρέμεται το πωλητήριο πάνω από το κεφάλι μου και δεν θα μπορώ να ησυχάσω ούτε λεπτό...

Stonerιές

Μα δεν μπορώ να αντισταθώ σε αυτή τη μουσική. Μετράει. Στα λέει μέσα στα μούτρα. Είναι από αλλού. Βασικά ίσως το Swollen and Halo να μην είναι και το πιο χαρακτηριστικό δείγμα stoner, αλλά τι με νοιάζει τι λέτε εσείς.

Δεν μπορώ εύκολα να ακούσω stoner με άλλο κόσμο τριγύρω μέχρι και σε συναυλία. Είσαι στη φάση που το ένα σου χέρι κρέμεται πίσω από την πλάτη της καρέκλας, τα πόδια σου είναι ανοιχτά γιατί θες να αγκαλιάσεις όλο τον κόσμο που τρέχει στη φαντασία σου με κάθε πιθανό τρόπο, τα μάτια σου είναι κλειστά και νιώθεις εκείνο το περίεργο συναίσθημα που ξεκινάει από κάπου μέσα και απλώνεται όχι σιγά σιγά αλλά σαν τρενάκι του λούνα παρκ με ράγες τις φλέβες σου. Είναι ρε γαμώτο χειρότερο και από απλίφτινγκ. Ή είναι ακόμα εκείνες οι στιγμές που εξασφαλίζεις μια γωνία του δωματίου χωρίς χαλί για να νιώθεις σίγουρα το κρύο και χτυπιέσαι με τις ώρες μόνος/η σου. Και είσαι τόσο σίγουρος/η ότι εάν τολμήσει να μπει κάποιος και να σου καταστρέψει την ώρα της στοουνεριάς θα του βγάλεις τις φωνητικές χορδές μια μια και θα αντικαταστήσεις με αυτές τις κανονικές στην κιθάρα σου(εντάξει για όσους έχουν κιθάρα).

Πάω να φτιάξω playlist...

Βλέπω (24)

Αγαπητοί συνάνθρωποι. Καθώς ένα από τα πολλά προβλήματα που προκύπτουν από την κρίση την οικονομική είναι μείζονος σημασίας, θα ήθελα να το θίξω. (Ζήτω στην έκθεση των πανελλαδικών). Υγεία. Κάθεστε και σκάτε επειδή θα πληρώνουμε τα νοσοκομεία και τους γιατρούς, κάτι που ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ;;; Λάθος! Η παραπάνω εικόνα αποτελεί τον πιο σίγουρο για τα αποτελέσματα του εναλλακτικό τρόπο θεραπείας. Όλοι θα έχετε μερικά άχρηστα και περισσευούμενα κομματάκια χρυσού, ασημιού, ακόμη και πανάχρηστα διαμαντικά. Βρίσκετε την κοντινότερη στο σπίτι σας θαυματουργή εικόνα και αφήνετε μπροστά της ένα από τα προαναφερθέντα. Και τότε...! ΘΑΥΜΑ!

Προσπερνώντας επιδέξια οποιουσδήποτε κανόνες της φυσικής στέκονται εμπόδιο και αλλάζοντας ολόκληρη την κατάσταση της φύσης εν γένει ρε παιδί μου, μονάχα για εσάς επικοινωνεί με μια υπερκόσμια δύναμη από την παραδιπλανή διάσταση για να σας γιατρέψει! Πιο πριν αυτό δεν γινόταν, καθώς αυτή ήταν η τιμωρία σας επειδή ο τρίτος προπάππους του θείου σας είχε σκοτώσει μια ακρίδα. Καλά να πάθετε! Αλλά χαρίζοντας από τα βάθη της καρδιάς σας πολύτιμα κοσμήματα παραδεχτήκατε το λάθος σας-του και μετανοήσατε. Μπράβο. Το βάλαμε στη λίστα για να σας κάνουμε καλά.

Και τώρα σοβαρά. Οποιοσδήποτε κάπου κάποτε έμαθε για τους νόμους του Νεύτωνα και συνεχίζει να πιστεύει σε υπερκόσμιες δυνάμεις είναι το λιγότερο χαζός. Για να είμαι ευγενική.

Ω ναι!!!

Χαχαχαχαχα!!!!!

Εχθροί μου, πολιτικοί και μη σε ολόκληρο το σύμπαν τρέξτε να κρυφτείτε. Την επόμενη φορά που κάποιος θα μου σπάσει τα νεύρα με την ξεροκεφαλιά του σε συνέλευση, θα ξανακούσει κάτι τόσο άθλιο όσο αυτό ( ε δεν άντεξα έπρεπε να στο αφιερώσω, γαμώτο) και θα βαριέμαι να του αλλάξω χαρακτηριστικά στο πρόσωπο, θα ξαναβάλει μπότες με μακριά φούστα( μιλάει η ράφτρα μέσα μου) και πολλά άλλα που δεν μπορώ να βλέπω γιατί με πιάνουν κρίσεις, καθώς είμαι πολύ παράξενη ως γνωστόν....

ΘΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ

(ΤΗ ΝΥΦΗ)

γιατί πολύ απλά θα ακούσει ετούτο

ΟΛΟΚΛΗΡΟ!

Serial Killer

A is for the cannibalistic sadomasochist Albert Fish.

B is for the lonely lover, broken-hearted Bela Kiss.

C is for Charles Starkweather's handsome nervous twitch.

D is for the Son of Sam, aka David Berkowitz.

E is for Edward Gein, a massacring machine.

Francisco del Junco dispatched some crackheads with a can of gasoline.

Gary "Green River" Ridgeway ditched his girls by the freeway

With the typical disregard of your average serial killer.



Qigong Master Hu Wanlin could take your breath away

While The Iceman Cometh in the night.

Jeffrey Dalmer's fine cuisine could rival Edward Kemper's

But only if his dates were fresh and ripe.

Prolific Pedro Lopez wins the body count, 300 dead.

Herbert Mullin, bless his heart, did everything God said.

Dennis Nilsen's crappy classic rock record collection

Should've killed them, but no, he used his hands instead.



Onoprienko killed 52 people, and Pogo the Clown was inherently evil

(Though he made one hell of a weiner-dog balloon).

Thomas Quick and Reinaldo Rivera both sliced with a knife.

Arthur Shawcross' Tour of 'Nam was a boon.



Well, T is for Ted Bundy who would kill off girls who were really cute.

U is for the Unabomber, whose method was the mail chute.

V is for Joseph Vacher, an ugly vicious brute.

And W is for Aileen Wuornos, the patron saint of prostitutes.

Citizen X perplexed the Reds when his DNA didn't match the dead.

Li Yuhui discussed Feng Shui over a cup of tea.

The Zodiac Killer, right down to the last "letter"

Will take you from A to Z in the song about serial killers.

Εκτός από το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα είναι φωνάρα, το συγκεκριμένο κομμάτι κάτι έχει...

Είσοδος

Όταν μετά από ταξίδι, τρέξιμο και αγωνία όλη μέρα για οικογενειακές και μη υποθέσεις στο Μεσολόγγι επιστρέφεις Αθήνα με θρυλικά είσοδο έπειτα από εξίσου θρυλική έξοδο, η συζήτηση είναι αυτή:

-Behave yourself!

-Fuck off!

-Go to hell!

-Bloody bastard!

-Asshole!

-Son of a bitch!

-Cunt!

-Dickhead!

Και μετά μου είπες κάτι άλλο που ξέχασα και με αποστόμωσες παλιοσεξίστρια.

Πρώτον ας προσέχουμε τις παρέες μας.

Δεύτερον η Ολυμπία οδός φαίνεται άθλια και δεν νομίζω να τελειώσει σύντομα. Ωστόσο καθώς θα τη χρησιμοποιώ συχνά μου σπάνε ήδη τα νεύρα.

"Φταίμε εμείς που χρωστάμε δυο μαθηματάκια για πτυχίο και εσείς(;) κλείνετε τις σχολές και μας στερείτε το δικαίωμα να τελειώνουμε από δω και να σας αφήνουμε να κουρεύεστε;"

Όσοι λοιπόν πιστεύουν ότι θα πάρουν το πτυχιάκι τους και θα τελειώνουν και θα βρουν και μια αξιολάτρευτη δουλίτσα αμέσως μετά ας καταλάβουν ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τους αποσταλεί σε ηλεκτρονική μορφή γιατί το χαρτί μας τελείωσε και δεν προβλέπεται να ανανεωθεί σύντομα λόγω της κρίσης της οικονομικής( μου τη σπάει αυτή η έκφραση).

Ώρες ώρες πιστεύω ότι κάποιοι/ες δεν έχουν καμία επαφή με τη σχολή τους. Και δεν γνωρίζουν τι σημαίνει συλλογικότητα.

Όσων αφορά την άποψη "εγώ ήρθα εδώ για να τελειώσω τη σχολή μου και δεν με νοιάζουν τα πολιτικά", πρώτον μπορείς από τώρα να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου και την έλλειψη πολιτικής παιδείας και δεύτερον, και ας γίνομαι γραφική, μιας και το λέω συνέχεια:

Η πολιτικότητα του καθενός, ο οποίος έχει πραγματική πολιτικότητα τέλος πάντων(αλλά ακόμα και η σαθρή) πηγάζει από την άποψη του για τη ζωή και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα και δρα μέσα και για αυτά. Η δική μου πολιτικότητα προέκυψε από τον τρόπο που ζω και τις δυνάμεις που αντιλαμβάνομαι σε αυτόν, από τον τρόπο που βλέπω και αντιμετωπίζω τα πράγματα. Τα διάφορα βιώματα εξελίχθηκαν και ωρίμασαν σε μια πολιτική άποψη πολύ φυσικά. Το ίδιο φυσικά αλλάζουν και μεταβάλλονται καθημερινά, και παρόλο που γνωρίζω τις βάσεις μου, μπορούν ακόμη και αυτές να καταρριφθούν οποιαδήποτε στιγμή και να αντικατασταθούν από άλλες, με οποιαδήποτε συνέπεια. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, και πολλοί το γνωρίζουν από τους ίδιους, αλλά πολλές φορές ίσως χρειάζεται να ακολουθηθεί ο επίπονος δρόμος. Την πολιτικότητα σου την εφαρμόζεις συνέχεια, όχι μονάχα όταν κάνεις συνέλευση ή γράφεις κείμενο. Χρησιμοποιώ την προσωπική εμπειρία γιατί έτυχε να γράφω εγώ αυτό το κείμενο.

Όχι δηλαδή ότι είπα κάτι καινούριο, αλλά οι συνεχείς πιέσεις και η σύγχυση της περιόδου, οι απογοητεύσεις αλλά και οι σχέσεις που σιγά σιγά εξελίσσονται και στεριώνουν, εξωθήθηκαν ως μια προσωπική ανάγκη να γράψω τα παραπάνω.

Τα νιάτα μας τα φάγαμε στη γεωπονική.....

Χρειαζόταν

Τζιτζίκια

Ας πούμε μερικά πράγματα που πρέπει να ειπωθούν.

Λοιπόν, πώς λέγεται αυτός που δίνει πανελλήνιες πρώτη φορά, περνάει σε σχολή, ξαναδίνει την επόμενη χρονιά και περνάει στην ίδια ακριβώς σχολή, αν όχι μαλάκας;;;

Δεν αντέχω άλλο.

Ναι ξέρω ότι θα ακουστεί πολύ κοινότυπο, ΑΛΛΑ δεν άντεξα.

Κάνετε που κάνετε φατσοβιβλίο, σας παρακαλώ γίνετε λίγο πρωτότυποι. Κόψτε αυτά τα η ομορφιά μου, ο εαυτός μου και λοιπά. Περιοριστείτε στο απλό εγώ. Φτάνει για να δείξετε πόσο γαμάτοι είστε. Επίσης εκεί που λέτε για τα φιλαράκια σας, προτείνω να διανθίσετε το άλμπουμ με τον εξής τρόπο: Πάμε στο μοναστηράκι και βγαίνουμε φωτογραφία με όποιον τουρίστα συναντήσουμε σε απόσταση 1 χιλιομέτρου. Θα γονατίσει το σύστημα! Επιπλέον οι εποχές που είσαστε γαμάτοι επειδή η μαμά σας σάς άφηνε να καπνίζετε, να πίνετε και να βγαίνετε φωτογραφίες με άτομα του άλλου φύλλου πέρασε. Από εδώ και στο εξής γαμάτος/η είναι αυτός/η που πίνει χυμό γαϊδουράγκαθου, τρώει πατατοκροκέτες με μαρμελάδα βατόμουρο και βγαίνει με crossdresers. Το κάναμε πριν λίγο. ( G2 by crossdresser i mean yuki, jerk). Οπότε κοιτάξτε να αναβαθμιστείτε. Γρήγορα.

Μην ξεχνάτε να διαβάζετε άρλεκιν κάθε μέρα για να διευρύνετε τους ορίζοντες σας.

Το Abies cephalonica είναι το αγαπημένο μου δέντρο για φέτος.

Τα πολιτικά μου μπράτσα, όσο στιβαρά και να είναι δεν μπορούν να σας αντέξουν όλους. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Ανυπομονώ για την είσοδο του Μεσολογγίου.

Τα τζιτζικάκια είναι υπέροχα. Παρόλο που μιλάνε πολύ. Γνώμη μου είναι να τα προσέχετε.

Χαίρομαι που σήμερα είμαι ζωντανή.

Και τέλος θα ήθελα να πω ότι έχω γνωρίσει και πιο καμένους ανθρώπους από αυτούς:

Βλέπω (23)

Σου λέει ο άνθρωπος δηλαδή, πάρε το ρημάδι το τηλέφωνο και μη ξαναδιαβάσεις ποτέ μα ποτέ περιοδικό, κατάλαβες από ποια, έτσι;

Βόλτα στο αθηναϊκό αυγουστιάτικο κέντρο

Ξεκινήσαμε κατά τις 9 το πρωί. Τα λεωφορεία ήταν άδεια. Πολύ ωραία. Τώρα φαινόμαστε πιο καλοστημένο κράτος. Φτου. Λίγο πριν κατεβούμε μπήκε ένας ναρκομανής με γάγγραινα και στα δυο πόδια. Όσοι/ες κατεβαίνετε εκεί κάτω στην Ομόνοια μπορεί και να τον έχετε δει. Ευτυχώς του έδωσαν να καθίσει. Κάποιος στο βάθος είχε αρχίσει να μουρμουρίζει. Ναι μπορείς να επιβληθείς σε ένα πρεζάκι που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα χάσει τα πόδια του και στην χειρότερη θα πεθάνει. Μαλάκα. Αφεντικό στη θέση των αφεντικών. Τώρα που πήγαν διακοπές. Αμ δε. Όταν οι άλλοι πάνε διακοπές η καταστολή κάνει υπερωρίες, βλέπε εκκένωση κατάληψης Σκαραμαγκά. Μην λέμε δηλαδή εμείς οι κακεντρεχείς ότι τους πληρώνουμε άδικα. Πάλι φτου, πας και καθαρίσουμε. Οι δουλειές που είχαμε προγραμματίσει απέτυχαν παταγωδώς. Τα βιβλία δεν υπήρχαν, ούτε που τα είχαν ξανακούσει οι πωλητές. Τα cd δεν υπήρχαν. Πφφφφ... Και ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια με κολονάκια ριγμένα κάτω. Μην ξεχνιόμαστε. Κατεβαίνουμε την Αθηνάς προς Μοναστηράκι. Ακούω το φοβερό " 5 αναπτήρια, 1 ευρώ". Μάλιστα. Πλατεία Θεάτρου (του παραλόγου). Ωραία. Στο ΙΚΑ εκεί επικρατεί το χάος. Το άσχημο χάος όμως. Άντε να βγάλεις άκρη εκεί μέσα. Συνίσταται για όσους θέλουν να τσακωθούν με δημόσιους υπαλλήλους ( βέβαια υπάρχουν σίγουρα πολλά ακόμα μέρη). Μοναστηράκι. Λίγος κόσμος, κυρίως τουρίστες. Και μπόλικη δημοτική αστυνομία. Και πληρωμένη αστυνομία εντός του μετρό. Δεν χωράνε όλοι στην κλασσική, γι' αυτό υπάρχουν εναλλακτικές μορφές. Όμορφα. Όλα πάνε κατά διαόλου. Επιτέλους.

Ας παρατηρήσουμε το κέντρο και σιγά σιγά τα προάστια. Και ας παρατηρήσουμε και πολλές άλλες πόλεις, όχι τουριστικού ενδιαφέροντος. Τις έχουν φτιάξει οι εργολάβοι. Με την υπέροχη τεχνική μπετόν και γέμισμα με τούβλα. Κουτιά. Δεν έφταιγε το σύστημα από την αρχή εδώ γύρω. Έφταιγε το ατέλειωτο στομάχι μερικών που ήθελαν να κάνουν αυτά τα κουτιά. Βεβαίως πολύ του άρεσε του συστήματος. Τώρα όπως περπατάω στο κέντρο, λιώνω από τη ζέστη με τα μαύρα τα χάλια του κέντρου.

Και πιο έξω. Πιο έξω. Πιο έξω. Σύνορα.

Τα βάζουμε ωραία και καλά τα σύνορα και λίγο μόνοι μας, ε;

Τώρα ας τα καταργήσουμε σιγά σιγά. Πάμε.

Βλέπω (22)

Αρχικά τη χρωστούσα. Ορίστε λοιπόν με μια μικρή καθυστέρηση. Μια φωτογραφία που βρήκαμε σε έναν τοίχο στη σχολή, δώρο των παλιών στους καινούριους. Ιδιαίτερα καθησυχαστική μπορώ να πω.

Πυρετός

Ξύπνησα κατά τις 4 και είχα άσχημο πονοκέφαλο και σίγουρα πυρετό.

Κατάφερα να σταθώ όρθια και να περάσω μέσα από πεταμένα ρούχα, βιβλία και στημένα ράντζα για να πάω να πάρω ένα καταραμένο ποτήρι νερό. Υπάρχουν στιγμές που το κρύο νερό είναι μεγάλη πολυτέλεια. Κάθισα σε μια καρέκλα και σκέφτηκα για δυο δευτερόλεπτα μόνο ότι θα μου περνούσαν όλα με μια μπίρα. Αλλά άσε τώρα τις μπίρες. Οι γιατροί δεν στις δίνουν για φάρμακο.

Γαμημένος ετεροκανονισμός.

Είναι κάποιες ώρες μέσα στην πόλη πολύ περίεργες.

Που κάθεσαι σε μια καρέκλα και νιώθεις σαν ήρωας του Μπουκόφσκι.

Γιατί είναι εδώ αυτή η καρέκλα και εγώ πάνω της;

Ένα ουίσκι με σόδα θα έδινα στους αρρώστους μου αντί για αντιβίωση, αν ήμουν γιατρός.

Ευτυχώς δεν είμαι. (και δεν το λέω για το ουίσκι...)

Λοιπόν;

Αυτή η ταξινόμηση σε γυναίκες και άντρες δεν μου αρέσει καθόλου.

Γιατί αφήνει πολλούς απ' έξω.

Βλέπω (21)

Ψάχναμε, ψάχναμε, ψάχναμε απελπισμένα να βρούμε το παραμύθι. Ναι, το βρήκαμε τελικά.

Και σίγουρα το κοιτάξαμε από παντού. Μπήκαμε όλοι μέσα. Μία μία (οι ένας ένας δεν καταδέχτηκαν) και όλες μαζί. Πήγαμε από πίσω. Κουνήσαμε τα φύλλα πέρα δώθε. Ξανά και ξανά. Αλλά το παραμύθι αποδείχτηκε τόσο πραγματικό όσο η πραγματικότητα.

Μερεμέτια

αφιερωμένο

Ακούς εκεί όταν έχεις ένα μπλογκ πρέπει να το συντηρείς κιόλας!

Το έφτιαξα ως τέτοιο έτσι ώστε να μπορώ να το αφήνω χωρίς αυτό να φθείρεται.

Γι' αυτό δεν γράφω περιοδική έκδοση!!!

Για να μπορώ να γράφω όποτε θέλω χωρίς να με πιέζουν προθεσμίες.

Δεν βαριέμαι.

Όταν έχω την ανάγκη γράφω.

Και το ξέρεις πολύ καλά.

για να ξέρουμε σε ποιον μιλάμε !

Μιζέρια

Είχε πέσει πολύ βαριά φιλοσοφία στο τραπέζι. " Εγώ και να είχα εκατομμύρια, θα τα μοίραζα;, γι' αυτό δεν μου τα δίνει ο θεός!" , "Χμμμ, γιατί τώρα πιστεύεις και στο θεό;"

Η πρώτη είναι η μάνα μιας 23χρονης ναρκομανούς που πέθανε πριν λίγους μήνες. Ο δεύτερος είναι σεξιστής μικροαστός με κατάθλιψη. Η τρίτη παρουσία, μια επίσης καταθλιπτική γυναίκα δε μιλάει αλλά κοιτάζει κουρασμένα το ποτήρι με τον καφέ. Και εγώ είμαι περίεργα προσηλωμένη στο χαλκό.

Τα πρόστυχα υπονοούμενα πέφτουν βροχή και με χτυπάνε σαν πέτρες παρόλο που δεν απευθύνονται σε εμένα. Μάλλον με έχουν ξεχάσει εντελώς. Είμαι πολύ μακριά. 4,7,8 χάντρες, τρία κυκλάκια με το χάλκινο σύρμα και τραβάμε για να στέκεται το κόσμημα. Πάλι όμως βρίσκομαι μια τρίχα μακριά τους και ενώ δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα, εκτός ενός ροδάκινου, και είναι ήδη 8 το βράδυ, νιώθω πολύ έντονα πως θέλω να ξεράσω. Τι άραγε;

Άντρας: Να σου βάλω ένα ποτήρι ουισκάκι;

Μάνα: Πού; Χαχα. Όχι τώρα, θα με πονέσει το κεφάλι μου.

Άντρας: Ρακί έχουμε; Να σου βάλω;

Εγώ αποφασίζω να κρατηθώ μακριά από το αλκοόλ που έτσι και αλλιώς κανείς δεν μου προσέφερε. Θα διατηρηθώ νηφάλια από αυτήν την άποψη.

Γιατί από θέμα νεύρων ήδη βράζω.

Οι ανούσιες συζητήσεις μεταξύ των δυο συνεχίζονται.

Θα τους πετάξω ότι είναι πάνω στο τραπέζι μήπως και τους πετύχω.

Ένα ανεπιθύμητο τηλέφωνο.

Όχι όχι, να μην έρθεις. Ειδικά με αυτήν.

Αύριο. Ίσως μεθαύριο. Δε ξέρω.

Κι άλλο τηλέφωνο.

Δεν μπορώ. Όχι σήμερα. Αλήθεια σου λέω. Όχι τώρα.

Βάζω στο κολιέ το κούμπωμα.

Και νιώθω τη μιζέρια να με πνίγει.

Για κάποιους ήταν λόγια τα οποία σκότωσαν. Επειδή διέγραψαν το 1/4 ενός αιώνα. Και το 1/4 ενός αιώνα είναι το 1/3 μιας ζωής, ή το 1/2 μιας ζωής ή μια ζωή.

Με μερικές λέξεις.

Όλα τα άγχη και τα μίση στα λάθος άτομα. Σε αυτά τα άτομα που στήριξαν. Και το έκαναν με γαμημένο κόπο.

Κατάλαβες;

Με κόπο!

Άδειασα ξαφνικά.

Δε θέλω ούτε να σε βρίσω τώρα.

Καλά, αν ξανανοίξεις το στόμα σου μπορεί.

Είναι τρομακτικό πραγματικά άχρηστοι άνθρωποι να σε δικάζουν ως άχρηστο.

Κι ας είναι καλά παιδιά.

Από σήμερα οι σχέσεις μας άλλαξαν.

Με τρομάζει.

Κάθε κατώφλι και μια κόλαση.

Σε πόλη ή χωριό.

Τα πρόσωπα, οι εμπειρίες, τα λόγια είναι αληθινά.

Και αναπνέουν ακόμα ρε γαμώτο.

Βλέπω (20)

Αρχικά δεν σκόπευα να βγάλω φωτογραφία τις μαμάδες της φωτογραφίας. Αλλά μετά εκεί που τραβούσα (από τα μαλλιά) το τοπίο έτυχε να βρεθούν μέσα και αυτές. Όση ώρα προσπαθούσα να ηρεμήσω στην άμμο ή μέσα στη θάλασσα, αυτές φώναζαν μη και μη στα παιδάκια. Νομίζω ότι τελικά θα προτιμούσα τις φωνές των μικρών. Αντίθετα οι τσιρίδες μανάδων που βγάζουν τα απωθημένα τους στα παιδάκια... Μα γιατί νομίζω πως οι περισσότεροι τό έχουμε ζήσει κάποια στιγμή με γονείς και μικρά παιδιά που δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς έκαναν. Η εξουσία στα παιδιά μας είναι πολύ εύκολη υπόθεση, έτσι;

Θέλουμε

Εκτίμηση.

Επιβεβαίωση.

Αναγνώριση.

Έπαρση.

Τι θέλουμε;

Να είμαστε. Εδώ και κάπου αλλού.

Μέσα στο παιχνίδι και έξω από τους κανόνες του.

Ας πάρουμε αυτό που θέλουμε. Ας τους δώσουμε αυτό που θέλουν.

Θέλουν να ακούσουν λόγια κολακευτικά.

Να τους εξυψώσεις ενώ παράλληλα δεν τους βγάζεις από το σωστό, το ομαλό.

Αυτές οι έννοιες είναι βασικές. Απροσδιόριστες.

Πες τους όμορφα λόγια. Δώσε τους μύθους.

Μετά θα σου το ανταποδώσουν πρόθυμα.

Είναι ο κύκλος της υποχρέωσης.

Όμορφα που είναι τα λουλούδια όταν ανθίζουν.

Αλλά εμείς θέλουμε να ανθίζουν ολόκληρο το χρόνο.

Εγωιστικά. Χωρίς να σκεφτόμαστε γιατί δεν μπορούν να ανθίζουν πάντα.

Θέλουμε. Θέλουμε πολλά.

Αλλά τελικά βρισκόμαστε σε μια ήσυχη διαρκή ήττα.

Μια ήττα δίχως τέλος.

Όμως η ζωή τρέφεται με ζωή.

Έτσι συνεχίζουμε να παλεύουμε προς τα μπροστά.

Καμιά φορά κουραζόμαστε.

Τότε βγαίνουμε λίγο από το πεπρωμένο μας.

Ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά στο πίσω, πολλές φορές το φτύνουμε κιόλας.

Βγαίνουμε από όλα και τα κοιτάζουμε βαρετά.

Απαντάμε με ειλικρίνεια και οι άλλοι ερεθίζονται, κοκκινίζουν και ξεσπούν εναντίον μας.

Έτσι έχουμε ακόμα πιο έντονη την ανάγκη να αποφύγουμε τις συζητήσεις.

Γιατί αποφασίζετε για μένα;

Μην κουράζεστε.

Δεν σας το ζήτησα. Εντάξει αφού το θέλετε τόσο, ασχοληθείτε.

Θα σας μιλάω μόνο στις λύπες.

Αν πω ότι δεν μου αρέσουν οι κηδείες θα πω ψέματα.

Οι κηδείες μεγάλων ανθρώπων.

Επειδή οι περισσότεροι που παρευρίσκονται δεν θυμούνται αυτόν/η που ήρθαν να κηδέψουν.

Είναι αστείο να βλέπεις την αμηχανία τους.

Απαντούν με ναι, βέβαια, σίγουρα.

Γελούν, άρρωστα και ασυναίσθητα. Λιγοστά ωστόσο.

Και φεύγουν για να συνεχίσουν στην επόμενη υποχρέωση.

Βλέπω (19)

Μαυρόασπρο. Ίσως αν καθόμουν εκεί για μερικές ώρες αποφάσιζα τι θα έκανα τελικά. Τώρα πρέπει να αποφασίσω κάπως αλλιώς. Εικόνα εγκατάλειψης. Αναρρωτιέμαι, μπορεί κάποιος να ζήσει κοιτάζοντας μονάχα τον ουρανό. Ούτε ο καιρός δεν αποφάσισε τι θα κάνει σήμερα. Αν θα μας βοηθήσει ή όχι. Αλλά δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς συνηθίσαμε σε αυτήν την συνεχή ήττα αλλά αδυνατούμε να το παραδεχτούμε και καλά κάνουμε. Διαφορετική η εξωτερική ήττα από την εσωτερική, και αυτή δεν θα την αφήσουμε τόσο εύκολα να εγκατασταθεί.

Κάγκελα

Είναι μέρες που το παρατηρώ και δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω πως τόσο καιρό δεν μου κίνησε την περιέργεια. Δεν θα ήθελα να πω κάγκελα παντού, το έχουν πει και άλλοι. Διαφορετική προσέγγιση. Κάγκελα στα σπίτια.

Το μάτι έχει συνηθίσει να βλέπει κάγκελα. Όσα σπίτια ή πολυκατοικίες έχουν ακόμα τη δυνατότητα ενός κάποιου μικρού κήπου στην πλευρά που βλέπει στο δρόμο προτιμούν τα κάγκελα. Όχι τοίχος. Όχι τίποτα. Κιγκαλερία. Αμφιταλαντεύομαι. Αμφιταλαντευόμαστε πολλοί μαζί νομίζω. Διότι αυτοπεριοριζόμαστε. Η ελευθερία μας τρομάζει. Ίσως επειδή δεν την έχουμε γνωρίσει. Ο αποκλεισμός μας καταπιέζει. Αλλά μας φαίνεται πιο ασφαλής. Η μέση λύση, που τελικά δεν είναι τόσο μέση, γιατί καμία μέση λύση δεν μπορεί να ικανοποιεί και τα δυο άκρα, είναι αυτά τα κάγκελα. Ψηλά ή χαμηλά, δεν έχει σημασία. Μπλε, μαύρα, καφέ, κόκκινα. Με σχέδια ή μονότονα. Ολόκληρη βιομηχανία.

Τα κάγκελα είναι μια πολύ καλή λύση. Από τη μια πλευρά νομίζεις πως σε προστατεύουν από τους κινδύνους του έξω. Όποιοι και αν είναι τούτοι. Πάντα έξω υπάρχουν κίνδυνοι, δηλαδή άνθρωποι σαν κι εμάς, αλλά τόσο κακοί που πλέον αποφασίσαμε πως δεν θα τους λέμε ανθρώπους αλλά κινδύνους. Ορίζουν επίσης την ιδιοκτησία. Πιο παλιά οι καβγάδες του ανήκειν περιορίζονταν μεταξύ ανθρώπων επειδή είχαν πάρε δώσε με χαρτούρα, τίτλους και λεφτά, δηλαδή σημαντικά πράγματα για την ιδιοκτησία. Τώρα όμως προεκτάθηκαν και σε άλλα είδη, όπως γάτες, επειδή θα αφοδεύσουν στην ιδιοκτησία και πτηνών τα οποία θα κουτσουλίσουν την ιδιοκτησία-που "ιδιοκτήθηκε" καθαρά (και ξάστερα). Με τα κάγκελα λοιπόν προστατευόμαστε από τους κινδύνους και προστατεύουμε την ιδιοκτησία μας. Φοβερό.

Τι άλλο;

Ανθεκτικότητα. Βεβαίως. Πολύ σημαντικό. Δεν είναι φράχτης ξύλινος να σαπίσει. Μέταλλο. Πιο φτηνό. Πιο στέρεο.

Η μέση λύση στην ελευθερία. Μεγάλη κουβέντα. Γιατί δεν ξέρω τι είναι αυτή η ελευθερία, αλλά την αντιλαμβάνομαι αμυδρά όταν ξυπνάω το πρωί και έχω ξεχάσει ανοιχτό το παράθυρο οπότε μπαίνει λίγο φως και μπορώ να σκεφτώ ότι θέλω. Βρίσκω τα κάγκελα μια πανέξυπνη εφαρμογή της τρελής ιδέας κάποιου τύπου που σκέφτηκε : Πρέπει να κάθονται μέσα, αλλά να μην θέλουν να βγουν έξω γιατί τότε τα κέρδη θα έχουν πρόβλημα. Πώς λοιπόν θα μείνουμε μέσα και δεν θα λαχταρήσουμε το έξω; Κοιτάζοντας το όλη μέρα πίσω από τα κάγκελα, ενώ κάνουμε ένα σωρό άλλα πράγματα. Παράλληλα ξέρουμε ότι μπορούμε να βγούμε έξω όποτε το θελήσουμε. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Αλλά δεν έχει σημασία. Γενικά νομίζουμε πολλά πράγματα που δεν είναι και τόσο προφανή τέλος πάντων. Μέσα από τα κάγκελα βλέπουμε έξω. Και τελικά μας φαίνεται ίδιο και βαρετό. Αν ήταν ας πούμε ένας τοίχος, θα αναρρωτιώμαστε τι γίνεται τώρα απ' έξω. Ενώ τώρα με τα κάγκελα ξέρουμε. Ξέρουμε ότι γίνονται τα συνηθισμένα. Αλλά και ασυνήθιστα να γίνουν, τα παρατηρούμε πίσω από τα κάγκελα και τα αφήνουμε να μας προσπεράσουν. Δηλαδή...

Ξέρω τι γίνεται και επέλεξα να μείνω εδώ ακριβώς που βρίσκομαι πίσω από τα αγαπημένα μου κάγκελα.

Ενίοτε κοιτάζουμε μέσα από τα κάγκελα των άλλων. Μήπως και βρούμε κανένα ψεγάδι. Ή αν ακούσουμε κανέναν κολασμένο ήχο. Τς τς τς...

Τελικά γιατί τα βάλαμε τα κάγκελα. Αν με ρωτήσουν θα παραδεχτώ ότι τα γαλάζια κάγκελα στο μικρό μου σπίτι στο λιβάδι των πολυκατοικιών μπήκαν για όλες αυτές τις λογοτεχνικούρες που ανέφερα παραπάνω;

Και βέβαια όχι!

Προφανώς και τα έβαλα για να έχει κάπου να σκαρφαλώσει ο κισσός...

Βλέπω (18)

Γιάννενα. Ανησυχώ. Για κάποιον λόγο η φωτογραφία είναι πολύ στατική ακόμα και για φωτογραφία. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Πολλή ακινησία.

Γενική και Ειδική Γεωργική Ζωολογία 2ου εξαμήνου

Ίσως να ήταν καλύτερα να το είχα κάνει από την αρχή για να διευκολυνθούμε όλοι. Αλλά καταλαβαίνω αγαπημένοι μου γεωπόνοι ότι θα με συγχωρέσετε καθώς με αγαπάτε από τα βάθη της γεωπονικής καρδιάς σας. Από την πρώτη στιγμή βέβαια τα ανεβάζουν αυτοί που σας αγαπούν και σας σκέφτονται για να τους ψηφίσετε-γκουχ. Οι φωτογραφίες δεν είναι καλές γιατί θυμάστε πως τις βγάζαμε... Πρόσεχε, θέλω κι εγώ, τελειώνεις επιτέλους, κάνε στην άκρη, πάμε επιτέλους και τέτοια!

Ξεκινάμε :

Τρεις πρώτες φωτογραφίες από το φύλο Mollusca του βασιλείου Animalia.

Φύλο Platyelminthes , ταινία

Φύλο Coelenterata οι δυο επόμενες φωτογραφίες:

Φύλο Echinodermata, βλέπε αχινοί και αστερίες, δηλαδή χαρούμενες καλοκαιρινές περιπέτειες που εμείς φέτος θα ζήσουμε με καθυστέρηση λόγω εξεταστικής. Τώρα τι ακριβώς είναι αυτό στη φωτό, δεν έχω ιδέα!

Φύλο Coelenterata και οι δυο επόμενες. Η αμέσως επόμενη είναι μάλιστα Anemone, κάτι σαν κι αυτά από το ψάχνοντας το Νέμο.

Φύλο Porifera στο οποίο δεν φαίνεται τίποτα βέβαια, αλλά ένα σφουγγαράκι νομίζω εύκολα το αναγνωρίζουμε, τέτοιοι τέλειοι γεωπόνοι που είμαστε.

Ένα αξιαγάπητο και συνάμα δυσδιάκριτο Nematoda!

Δυο φωτογραφίες του φύλου Annelida γνωστοί και ως δακτυλιοσκώληκες που πολλά μικρά παιδάκια βασάνιζαν δείχνοντας τα μη εξευγενισμένα ένστικτα τους. Συχνά ο τρόπος που θέλουν να μας κάνουν να βλέπουμε τον εαυτό μας το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα τσιράκια του. Αμ δε, εμείς είμαστε πεταλούδες.

Αρθρόποδα στις δυο επόμενες φωτογραφίες, και ας μην φαίνονται.

Αρθρόποδα- ζωοπαρασιτικά ακάρεα, δηλαδή τσιμπούρια.

Αρθρόποδα έντομα σε φελιζόλ, κάτι σαν ασιατική κουζίνα ας πούμε, όχι εκδυτικοποιημένη. Το δεύτερο σε φορμόλη.

Φοβερή και τρομερή φωτογραφία από το μικροσκόπιο, μοντέλο ασβγαλουμεταματιαμας. Planaria sp. , κλάση Turbellaria .

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς βλέπω αλλά ξέρω ότι είναι Dicrocoelium dentriticum, της οικογένειας Dicrocoeliidae, υποκλάση Digenea, φύλο Trematoda.

Φύλο Nematomorpha.
Το πλέον πολυαγαπημένο Fasciola hepatica!

Planaria sp.

Πρώτα Dicrocoelium dentriticum και μετά δίπλα δίπλα με Fasciola hepatica για σύγκριση.

Taenia pisiformis immature

Φύλο Platyelminthes, κλάση Cestoidea, οικογένεια Taeniidae, Taenia sp. στις δυο επόμενες, στη δεύτερη βλέπουμε μια ώριμη προγλωτίδα.

Ταινία από καλαμάρι.

Ταινία περιστεριών, πολύ neon κατάσταση.

Κεστώδης πλατυέλμινθας, στο βάθος γεωπόνοι.

Φύλο Nematomorpha.

Ξεκινάμε προσβολές νηματωδών σκωλήκων σε φυτά:

Ditylenchus dipsaci, προσβολή σκόρδου.

Το Ascaris lubricoides της οικογένειας Ascaridae.

Προσβολή κονδύλων πατάτας από Meloidogyne sp. , οικογένεια Heteroderidae.

Στις επόμενες δυο ρίζα τομάτας προσβεβλημένη από νηματώδεις Meloidogyne.

Εδώ έχουμε προσβολή σιταριού από Anguina tritici (Stein), οικογένεια Tylenchidae.

Και σπόροι σιταριού προσβεβλημένοι από το ίδιο.

Προσβολή σε ρίζες τομάτας στην πρώτη φωτογραφία και σε ρίζες γαϊδουράγκαθου στη δεύτερη από Meloidogyne sp.

Όγκοι σε ρίζες ψυχανθούς που οφείλονται σε αζωτοβακτήρια. Προσοχή ΟΧΙ σε νηματώδεις αυτό!

Τέλος για τους νηματώδεις σκώληκες, το μεγάλο μας γεωργικό πρόβλημα, προσβολή ριζών εσπεριδοειδούς από Tylenchulus semipenetrans, οικογένεια Tylenchulidae.

Φύλο Arthropoda, Crustacea (υποφύλο)

Φύλο Arthropoda, Chilopoda

Insecta

Arthropoda, Arachnida, Aranea

Solpugida

Scorpionida (yay)

Diplopoda (οίουλοι)

Τα δυο επόμενα, Isopoda

Acari , τσιμπούρια

Από εδώ και κάτω οι ετικέτες είναι πιστεύω κατατοπιστικές για κάθε φωτογραφία!