Κάγκελα

Είναι μέρες που το παρατηρώ και δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω πως τόσο καιρό δεν μου κίνησε την περιέργεια. Δεν θα ήθελα να πω κάγκελα παντού, το έχουν πει και άλλοι. Διαφορετική προσέγγιση. Κάγκελα στα σπίτια.

Το μάτι έχει συνηθίσει να βλέπει κάγκελα. Όσα σπίτια ή πολυκατοικίες έχουν ακόμα τη δυνατότητα ενός κάποιου μικρού κήπου στην πλευρά που βλέπει στο δρόμο προτιμούν τα κάγκελα. Όχι τοίχος. Όχι τίποτα. Κιγκαλερία. Αμφιταλαντεύομαι. Αμφιταλαντευόμαστε πολλοί μαζί νομίζω. Διότι αυτοπεριοριζόμαστε. Η ελευθερία μας τρομάζει. Ίσως επειδή δεν την έχουμε γνωρίσει. Ο αποκλεισμός μας καταπιέζει. Αλλά μας φαίνεται πιο ασφαλής. Η μέση λύση, που τελικά δεν είναι τόσο μέση, γιατί καμία μέση λύση δεν μπορεί να ικανοποιεί και τα δυο άκρα, είναι αυτά τα κάγκελα. Ψηλά ή χαμηλά, δεν έχει σημασία. Μπλε, μαύρα, καφέ, κόκκινα. Με σχέδια ή μονότονα. Ολόκληρη βιομηχανία.

Τα κάγκελα είναι μια πολύ καλή λύση. Από τη μια πλευρά νομίζεις πως σε προστατεύουν από τους κινδύνους του έξω. Όποιοι και αν είναι τούτοι. Πάντα έξω υπάρχουν κίνδυνοι, δηλαδή άνθρωποι σαν κι εμάς, αλλά τόσο κακοί που πλέον αποφασίσαμε πως δεν θα τους λέμε ανθρώπους αλλά κινδύνους. Ορίζουν επίσης την ιδιοκτησία. Πιο παλιά οι καβγάδες του ανήκειν περιορίζονταν μεταξύ ανθρώπων επειδή είχαν πάρε δώσε με χαρτούρα, τίτλους και λεφτά, δηλαδή σημαντικά πράγματα για την ιδιοκτησία. Τώρα όμως προεκτάθηκαν και σε άλλα είδη, όπως γάτες, επειδή θα αφοδεύσουν στην ιδιοκτησία και πτηνών τα οποία θα κουτσουλίσουν την ιδιοκτησία-που "ιδιοκτήθηκε" καθαρά (και ξάστερα). Με τα κάγκελα λοιπόν προστατευόμαστε από τους κινδύνους και προστατεύουμε την ιδιοκτησία μας. Φοβερό.

Τι άλλο;

Ανθεκτικότητα. Βεβαίως. Πολύ σημαντικό. Δεν είναι φράχτης ξύλινος να σαπίσει. Μέταλλο. Πιο φτηνό. Πιο στέρεο.

Η μέση λύση στην ελευθερία. Μεγάλη κουβέντα. Γιατί δεν ξέρω τι είναι αυτή η ελευθερία, αλλά την αντιλαμβάνομαι αμυδρά όταν ξυπνάω το πρωί και έχω ξεχάσει ανοιχτό το παράθυρο οπότε μπαίνει λίγο φως και μπορώ να σκεφτώ ότι θέλω. Βρίσκω τα κάγκελα μια πανέξυπνη εφαρμογή της τρελής ιδέας κάποιου τύπου που σκέφτηκε : Πρέπει να κάθονται μέσα, αλλά να μην θέλουν να βγουν έξω γιατί τότε τα κέρδη θα έχουν πρόβλημα. Πώς λοιπόν θα μείνουμε μέσα και δεν θα λαχταρήσουμε το έξω; Κοιτάζοντας το όλη μέρα πίσω από τα κάγκελα, ενώ κάνουμε ένα σωρό άλλα πράγματα. Παράλληλα ξέρουμε ότι μπορούμε να βγούμε έξω όποτε το θελήσουμε. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Αλλά δεν έχει σημασία. Γενικά νομίζουμε πολλά πράγματα που δεν είναι και τόσο προφανή τέλος πάντων. Μέσα από τα κάγκελα βλέπουμε έξω. Και τελικά μας φαίνεται ίδιο και βαρετό. Αν ήταν ας πούμε ένας τοίχος, θα αναρρωτιώμαστε τι γίνεται τώρα απ' έξω. Ενώ τώρα με τα κάγκελα ξέρουμε. Ξέρουμε ότι γίνονται τα συνηθισμένα. Αλλά και ασυνήθιστα να γίνουν, τα παρατηρούμε πίσω από τα κάγκελα και τα αφήνουμε να μας προσπεράσουν. Δηλαδή...

Ξέρω τι γίνεται και επέλεξα να μείνω εδώ ακριβώς που βρίσκομαι πίσω από τα αγαπημένα μου κάγκελα.

Ενίοτε κοιτάζουμε μέσα από τα κάγκελα των άλλων. Μήπως και βρούμε κανένα ψεγάδι. Ή αν ακούσουμε κανέναν κολασμένο ήχο. Τς τς τς...

Τελικά γιατί τα βάλαμε τα κάγκελα. Αν με ρωτήσουν θα παραδεχτώ ότι τα γαλάζια κάγκελα στο μικρό μου σπίτι στο λιβάδι των πολυκατοικιών μπήκαν για όλες αυτές τις λογοτεχνικούρες που ανέφερα παραπάνω;

Και βέβαια όχι!

Προφανώς και τα έβαλα για να έχει κάπου να σκαρφαλώσει ο κισσός...