Βλέπω (14)

Από πολύ μακριά το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ή ότι είναι αυτοί οι γερανοί στο βάθος. Ζέστη και μουντάδα και ένας φοβερός πονοκέφαλος. Αναρωτιέμαι αν αυτό το πράγμα που διακρίνεται μπροστά είναι σημαδούρα. Και τι κάνει εκεί; Ποιος την έβαλε;

Η χαρά του γεωπόνου

Ψαχούλευα τα πολλά gigabyte φωτογραφιών στον σκληρό μου δίσκο. Τον εξωτερικό. Είδα ανθρώπους που δεν λέμε πια ούτε γεια. Είδα μέρη που είχα ξεχάσει ότι πήγα κάποτε. Και βρήκα και αυτή τη φωτογραφία. Και δεν μπορούσα να αντισταθώ. Πραγματικά η χαρά του γεωπόνου. Είναι από κεντρικό δρόμο προς Ρώμη, τώρα που ακριβώς ούτε που θυμάμαι. Όπως ίσως διακρίνει κάποιος είναι τραβηγμένη μέσα από κινούμενο όχημα, φαίνεται λίγο η αντανάκλαση της φωτογραφικής στο παράθυρο.

Χωράφια με ελιές. Πολλές στη σειρά, κλαδεμένες όμορφα (και σωστά), καθαρό το μέρος τριγύρω. Πραγματικά η χαρά του γεωπόνου να δουλεύει με τέτοια χωράφια. Αχ...

η κακή φωτογραφία

και η λίγο καλύτερη

Βλέπω (13)

Ένα ελαφάκι να με κοιτάζει κατάματα! Και εγώ του ανταποδίδω. Τα μικρά χαίρονται γιατί βλέπουν πρώτη φορά αληθινό ελάφι. Το οποίο είναι πίσω από τα κάγκελα. Φυλακισμένο. Όσο και εμείς. Μπροστά από τα κάγκελα. Ή πάνω σε αυτά.

Λουλουδάκια

Είμαι σταματημένη στο φανάρι και ο καιρός είναι περίεργος. Κάνει πολλή ζέστη παρόλο που έβρεχε. Και έχει υγρασία. Τη νιώθω. Τι στο καλό σε τροπικό νησί είμαστε ( κλεμμένο!!) ; Επειδή ήθελα να βάλω το φόρεμα που μόλις έραψα δεν υπολόγισα τη ζέστη. Καλά να πάθω. Ας βράσω τώρα. Αυτά παθαίνει όποιος αργεί να βγάλει τα πατρόν.

Όπως περιμένω στο φανάρι παρατηρώ και το απέναντι ανθοπωλείο. Η βιτρίνα στολισμένη με τις κορδέλες και τα τούλια και τα κουκλάκια και τα καλαθάκια και τα κρασιά. Σε καλό μπουκάλι. Ξύλινη επένδυση γύρω γύρω για να θυμίζει και φύση λίγο, μην ξεχνιόμαστε. Χώρος προσωρινής στάθμευσης. Κανείς δεν είναι εκεί. Και τοποθετημένα δεξιά και αριστερά από την είσοδο του ανθοπωλείου τούτου γλαστρούλες με λουλούδια. Πλαστικές. Από αυτές που στολίζουν καμιά φορά το μίζερο μπαλκόνι μας. Σας. Εγώ δεν είχα ποτέ μπαλκόνι. Ευτυχώς. Τις γλαστρούλες τις φωτίζει το φως ενός προβολέα. Και δεν βλέπω γλαστρούλες. Βλέπω φαντάσματα λουλουδιών. Πρέπει να έχω χάσει τρία πράσινα φανάρια. Και να φαίνομαι πολύ περίεργη κοιτάζοντας το κενό απέναντι. Ένας τύπος γύρω στα 40 με ρωτάει, κοπελιά είσαι καλά;, του απαντάω ναι άνθρωπε. Τώρα έχει μια αστεία ιστορία να διηγείται στα παιδιά του.

http://www.youtube.com/watch?v=Z8B2nBM0jFg&feature=relmfu

Βλέπω (12)

Κάποια στιγμή πρέπει να μάθω τι είδους πετούμενο είναι αυτό. Τι στο καλό τόσα χρόνια τα βλέπω μπροστά μου. Πάντως εγώ νόμιζα ότι είναι άπιαστα, αλλά τελικά κάποιος παππούς κατέρριψε την φοβερή ετούτη θεωρία μου. Γιατί πολύ συχνά καταρρίπτονται θεωρίες που έχουμε πολύ δεδομένες.

Κρίνοντας την κριτική σκέψη

Τόσο καιρό βρισκόμουν μέσα σε μια μεγάλη πλάνη. Και γιατί αυτό; Επειδή πίστευα στις μαγικές ικανότητες του εκπαιδευτικού ( που εκπαιδεύει δηλαδή εσένα και εμένα για εκείνους) συστήματος του γεωγραφικού χώρου ελλάδα.

Δηλαδή.

Μου έκανε εντύπωση η φοβερή ικανότητα του εν λόγω συστήματος να σε μαθαίνει να παπαγαλίζεις ότι η κριτική σκέψη είναι απαραίτητη. Για να γίνω πιο σαφής, στο μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας επαναλαμβάνεται το μοτίβο της "κριτικής σκέψης". Μια φράση που ποτέ κανένας δεν εξηγεί "χειροπιαστά". Πιο συγκεκριμένα σου λένε ( οι κακοί αυτοί γνωστοί) ότι πρέπει να κρίνεις ό,τι διαβάζεις-ακούς-μαθαίνεις. Να μην το δέχεσαι απλά, αλλά μετά από σκέψη. Όμως τρία πράγματα έχω να παρατηρήσω επί τούτου.

1. Ότι σου λένε αυτοί παραμένει συνήθως άκριτο. Είναι λίγο πιο κάτω από την αυθεντία (τους).
2. Δεν σου είπε ποτέ κανείς σε πια βάση να κρίνεις. Ή μάλλον σου το έμαθε έμμεσα από τότε που γεννήθηκες (πιστεύει).
3. Ποτέ δεν έκρινες με βάση που ξεφεύγει από συγκεκριμένες επαναλαμβανόμενες θέσεις. Ή το ένα ή το άλλο.

Χαρακτηριστικό προσωπικό παράδειγμα αποτελεί η παγκοσμιοποίηση. Συχνά έφερναν οι φιλόλογοι στο προσκήνιο ( λόγω της ύπαρξης του στο βιβλίο δηλαδή) το θέμα της παγκοσμιοποίησης.

Η μία άποψη ήταν είμαι υπέρ της παγκοσμιοποίησης επειδή μας κάνει μια γειτονιά και η άλλη είμαι κατά της παγκοσμιοποίησης επειδή οι πολυεθνικές εκμεταλλεύονται τον αθώο εργατικό κόσμο. Και ας θυμάστε μερικοί ότι λέγατε τα υπέρ και τα κατά και τα γράφαμε και στις εκθεσούλες. Στη συζήτηση μέσα στην αίθουσα καταλάβαινες τι πραγματικά παίζει με τη διαμορφωμένη των παιδιών μας (αχ) άποψη. Ποτέ όμως δεν μας εξήγησαν πως λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, πως εφαρμόζει η κάθε πολυεθνική τα δουλικοεργασιακά της καθεστώτα, γιατί διαιωνίζεται η υποβάθμιση ( της ύπαρξης) και πίσω από ποιους στρατούς και κράτη ( γκουχ γκουχ) εγκαθιδρύονται τέτοιες εταιρίες εξυπηρετώντας συμφέροντα.

( το θέμα παγκοσμιοποίηση είναι πολύ μεγάλο και έχει πολλές προεκτάσεις που δεν θεωρώ πως βρίσκομαι σε θέση να αναλύσω, αλλά το αναφέρω σε επίπεδο μιας λυκειακής συζήτησης ως παράδειγμα για να στηρίξω τις απόψεις μου)

Εάν κάποιος είχε μια ενδιάμεση άποψη, μάλλον ερχόταν από κάποιον άλλο πλανήτη. Ήσουν διεθνιστής επειδή σεβόσουν τις διαφορετικές εκφάνσεις έκφρασης (κατηγοριοποιημένες σαν πολιτισμούς) και ήθελες να γνωρίσεις διαφορετικά πράγματα ενώ παράλληλα κατανοούσες ότι η οικονομική παγκοσμιοποίηση επιφέρει ένα σωρό προβλήματα στην εργατική τάξη [ είτε αναπτυσσόμενων είτε ανεπτυγμένων χωρών- από κάποιους θεσπισμένες λέξεις], ΑΥΤΟ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. Για να μη μιλάω κενά όμως. Δεν ήταν μια αποδεκτή άποψη από τους καθηγητές και κατανοητή από τους συμμαθητές η διαχωριστική γραμμή και οι διάφορες παράπλευροι (σίγουρα δεν τους παίρνει όλους η μπάλα!). Θέλουμε δηλαδή μια συγκεκριμένη γραμμή πάνω στην οποία θα πατήσουμε γιατί εάν παρεκκλίνουμε, ΧΑΘΗΚΑΜΕ ΑΔΕΡΦΙΑ.

Για να μην μακρηγορώ με παραδείγματα που ίσως μόνο σε μένα να φαίνονται πειστικά, ανακάλυψα ότι δεν σε κάνουν να παπαγαλίζεις ότι έχεις κριτική σκέψη. Σε κάνουν ( και γίνεσαι) να πιστεύεις ακράδαντα ότι ΕΧΕΙΣ κριτική σκέψη. Να είσαι σίγουρος ότι έχεις μελετήσει τις παραμέτρους που πρέπει και έχεις συμπεράνει κάτι σωστό.

Στα φυσιολογικά δεδομένα. Στις νόρμες. Στην κανονικότητα.

Έφυγα από τη συγκεκριμένη πλάνη όταν προσπάθησα να συζητήσω με κάποιους που βρίσκονται στην ίδια (άσχημη) θέση με εμένα και ήξεραν τι είναι σωστό πριν συζητήσουμε. Η άποψη τους. Που ήταν άποψη και αυτών που έκαναν παρέα. Και σε κάθε μου ερώτηση απαντούσαν με την άποψη τους. Ίδια αλλά με διαφορετικές λέξεις. Αλλά σωστή, κανονική, στη μόδα.

Βλέπω (11)

Από εκείνη τη συστάδα δέντρων μου έλεγαν παλιά καθώς ήμουν μικρό παιδάκι, ότι θα έρθει η γριά Κόλια να με πάρει μακριά. Της είχα στήσει πολλές φορές καρτέρι με αυτοσχέδιες παγίδες από σεντόνια και καρέκλες αλλά πάντα με έστηνε. Τώρα, όποτε πάω σε αυτό το χωριό, ξαπλώνω με μια κουβέρτα και ένα βιβλίο κάτω από τα ίδια δέντρα και σκέφτομαι τι άτακτο παιδάκι που ήμουν...

Η Πρασινοφρουρούλα

Είναι μια πασπίτισα στη σχολή που σκίζει τις αφίσες των κνιτών. Θα μου πεις τώρα σε έπιασε η περιέργεια για τους κοινοβουλευτικούς; Όχι δεν είναι ακριβώς αυτό. Ούτε είναι οι απόψεις μου περί ελευθερίας έκφρασης. Είναι που γελάω. Κάθε μα κάθε φορά. Πηγή γέλιου για όλη την υπόλοιπη μέρα. Κάθε φορά λοιπόν, που η πρασινοφρουρούλα σκίζει τις κοκκινουλίζουσες αφίσες κοιτάζοντας μην είναι κανένας τριγύρω... δεν μπορώ, λιώνω.

Βλέπω (10)

Ένα κουτί με ταρτάκια τα οποία βίωσαν αυτό που λέμε δημόσιες συγκοινωνίες. Αλλά τελικά, μετά από εκείνο το κρασί που μας είχαν κάνει δώρο τότε που ήταν γιορτές, τα φάγαμε χωρίς να προσέξουμε ιδιαίτερα την εξωτερική εικόνα.

Διαπίστωση

Τίποτα δεν θα πεθάνει εάν δεν υπάρχει κάτι να σκοτώσεις.

Πότε θα το καταλάβουν μερικοί αυτό άραγε;

http://www.youtube.com/watch?v=pKRBN1ACA-c

Βλέπω (9)

Τελικά τα βρόμικα νερά της βροχής που συσσωρεύονται σε μια κακοκατασκευασμένη γωνιά του δρόμου δεν δείχνουν την πραγματικότητα χειρότερη απ' ότι είναι. Είναι δηλαδή μονότονη σαν τους επαναλαμβανόμενους ορόφους μιας κοινής πολυκατοικίας και μαύρη σαν ένα χιλιοπατημένο παλιό πεζοδρόμιο. Βέβαια εγώ τα βλέπω όλα πολύ μαύρα. Συνήθως.

Γιατί;

Είναι αυτή η αναμονή που με σκοτώνει και με καίει. Ξανά και ξανά και πάλι. Δεν αντέχεται πια ετούτο το μαύρο επαναλαμβανόμενο φόντο, της ανικανότητας να μου αρέσουν οι νόρμες. Κάθε πρωί με κατασπαράζει, δίνοντας μου πάντα μια δεύτερη ευκαιρία.

Βλέπω (8)

Ένα σπίτι από άλλη εποχή σε μια γειτονιά γεμάτη από αποθήκες ψυχών. Μάλλον εγκλιματίστηκε και αυτό με την κατάσταση τριγύρω. Τώρα τρώει ψυχές που ξεχνιούνται και γυρίζουν πολύ αργά από το στενό δρομάκι σπίτι τους. Στην αποθήκη τους. Και δεν ντρέπεται να δείξει αυτήν τη συνήθεια του.

Λίγο από τον κύριο Φραντς

Τον ξέρετε τον Φραντς Κάφκα; Εγώ τον έμαθα πολύ νωρίς. Και τον γνώρισα αρκετά. Δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν επιλογή μου. Δηλαδή δεν με ανάγκασε κανείς να διαβάσω τον πύργο. Αλλά κάτι με έσπρωχνε ως το τέλος. Μάλλον το δικό του ύφος. Και αυτή η ανάγκη που έχουμε οι άνθρωποι να βλέπουμε το τέλος του έργου.

Στην αρχή δεν κατάλαβα καθόλου καλά. Αγανάκτησα. Δηλαδή δεν φταίει και τιμωρείται γι' αυτό; μετά συνειδητοποίησα.

Μια μικρή παρένθεση.

Δεν κρίνω τον Κάφκα λογοτεχνικά. Ούτε με βάση επιστημονική ( όπως το θεωρήσει ο καθένας). Αποτυπώνω πως εκλαμβάνω ως αναγνώστης το έργο του. Ας επικεντρωθώ στη Δίκη που είναι αν θέλετε το "αγαπημένο" μου.

Είναι λοιπόν ο ήρωας και δεν ξέρει γιατί κατηγορείται, από ποιον και όλες οι σχετικές απορίες. Δεν πατά πουθενά.

Χμμμ... Σας θυμίζει τίποτα. Παρακμιακό δικαστήριο. Αδρανείς δημόσιες υπηρεσίες. Κανένα απολύτως στοιχείο.

-Γιατί με συλλάβατε;

-Τι έκανα;

-Θέλω να δω έναν δικηγόρο.

-Δεν έχετε το δικαίωμα, κύριοι...

μέχρι που

-Δεν το έκανα εγώ!!!

ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΠΙΟ;;;

Μήπως ο κύριος Φραντς ( ο μεγάλος μου έρωτας στα 13) είχε ανακαλύψει και τη μηχανή του χρόνου και είχε ταξιδέψει στο ελληνικό χάος του 2011;

Αστείες συλλήψεις χωρίς στοιχεία.

Ανθρωποκυνηγητό.

Πόλη.

Και τελικά θα μας σκοτώσουν σε μια γωνία του δρόμου το βράδυ με τη συγκατάθεση μας;

Επιστροφή ( απότομη) στον Κάφκα.

Τρέχει ο πρωταγωνιστής από εδώ εκεί και στο δικηγόρο.Αυτόν τον δικηγόρο πάντοτε τον αντιπαθούσα. Κάθε φορά που διάβαζα το βιβλίο όλο και περισσότερο. Νομίζω ότι προσπαθούσε να χάσει. Και έκανε τον πρωταγωνιστή να απελπίζεται ενώ πανικοβαλλόταν. Και ο ζωγράφος τίποτα. Ούτε ο ιερέας.

Αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έφυγε. Τι τον κρατούσε τόσο δεμένο με αυτήν την πόλη; Η δουλειά, οι γνωστοί, τι..;

Τι τον κράτησε στο σίγουρο θάνατο;

Βλέπω (7)

Ένα τρόλεϊ να πηγαίνει αργά στη Σταδίου λίγο πριν σταματήσει για να ανέβει κόσμος που το περίμενε πολλή ώρα και δεν τον νοιάζει που θα στριμωχτεί τόσο. Αρκεί να φτάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται σπίτι του για να ανοίξει την τηλεόραση.

Κοινωνία μου είσαι εικόνα και σου μοιάζω

Πολύ λακωνικά. Κάπου στους δρόμους της Αθήνας. Σκηνές που αν προσπαθούσες ίσως να μην κατάφερνες να στήσεις. Ίσως τελικά η πραγματικότητα να είναι πιο άρρωστη από τη φαντασία.

Βλέπω (6)

Σαν σκηνικό από ταινία δεν είναι; Κάποιος άδειασε την Ιερά Οδό. Αυτόν τον πολυσύχναστο δρόμο. Κι όμως. Να η άδεια Ιερά οδός. Ένα απόγευμα. με καλό καιρό και γλυκά χρώματα.

Αστικές Απορίες

-Πώς είναι να τρως το σπιτικό σου κέικ ενώ αναπνέεις καυσαέρια που κάνουν το λαιμό σου να καίει, το πρωί;

-Πώς διατηρείς την ισορροπία σου με το ένα πόδι σε μια κουνιστή πολυθρόνα και το άλλο σε μια καρέκλα με ροδάκια;

- Πώς είναι η βροχή όταν την κοιτάς από κάτω μέσα από ένα λεωφορείο;

αστική απάντηση

έτσι

και έτσι

αστική διαπίστωση

ο καλύτερος τρόπος να ξεβάψεις τα μάτια σου από το μολύβι και τη μάσκαρα είναι να ρίξεις ένα γερό κλάμα μόλις γυρίσεις σπίτι . αποτελεσματικότατο

Βλέπω (5)

Την άποψη κάποιου για τη δουλειά γραφείου που κάνει. Όσο άβολη και αν είναι αυτή η καρέκλα που μας βάζουν να καθόμαστε από μικροί για να διαβάζουμε έως ότου μεγαλώσουμε και πάμε για δουλειά, το μίσος που έχουμε για τις ώρες εξαναγκασμού που έχουμε περάσει πάνω σε αυτήν μπορεί να την κάνει ακόμα πιο άβολη. Όπως εδώ.

Οι Μύγες

Οι μύγες με βουίσματα κάνουν τις φιλοσοφικές τους συζητήσεις και γελούν με τους ανθρώπους. Γελούν πολύ με τους ανθρώπους. Που νομίζουν τόσα πολλά για τους εαυτούς τους. Για τους πολλούς εαυτούς του ο καθένας. Και λένε μεταξύ τους πόσο όμορφα έχουν εξυψώσει τις ανάγκες τους σε ιδανικά υπέροχα. Που έχουν καλουπώσει τα ένστικτα τους στη λέξη πολιτισμός. Γελούν με τους ανθρώπους που η εγωκεντρική τους φύση τους καταστρέφει. Τους ανθρώπους που μηχανικά κάθε μέρα επαναλαμβάνουν τις συμβάσεις τους. έτσι λοιπόν οι άνθρωποι έκαναν τις ανάγκες τους εμπόρευμα.

τροφή - super market

αφόδευση - αποφράξεις (λειτουργεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο)

αναπαραγωγή - sex shop

.

.

.

γέννηση - σουίτα, μαιευτήριο, δώρα, λουλούδια, γλυκά

θάνατος - γραφείο κηδειών, φέρετρο από ξύλο τριανταφυλλιάς, λουλούδια, αποτέφρωση

πάμε ξανά

κατανάλωση αναγκών και ανάγκες κατανάλωσης

Οι μύγες με βουίσματα πετούν πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων, μα δε γελούν πια. Κάνουν σαματά.

ΦΑΠ!

Μια μυγοσκοτώστρα και οι άνθρωποι τις σκοτώνουν γιατί τους προκαλούν πονοκέφαλο την ώρα του μεσημεριανού τους υπνάκου.

Εξάλλου ποιος καταλαβαίνει τις μικρές ανήσυχες, δραστήριες μύγες...

Βλέπω (4)

Μια μπουκαμβίλια σε ένα ήσυχο δρομάκι. Με ασβεστωμένα πεζοδρόμια και λίγα ζιζάνια τριγύρω. Και κάποιος την περιποιείται. Θετικό. Και όπως ξεκάθαρα φαίνεται δεν την προσέχει ο δήμος γιατί στέκεται ακόμα όρθια. Και ένα παλιό παράθυρο. Και παλιό πεζοδρόμιο. Πιο ήσυχα. Πιο αυθόρμητα.

Μετεωρίτης

- Μα καλά, γιατί είναι έτσι;

-Απογοητεύτηκε.

-Πώς; Δεν το εννοείς; Το είχε πιστέψει τόσο πολύ λοιπόν;

-Φυσικά. Νόμιζες πως τα έλεγε αστεία όλα αυτά.

-Μα αφού είναι άνθρωπος μορφωμένος. Πώς τα πίστεψε όλα τούτα; Αν τον έπαιρνα στα σοβαρά θα νόμιζα ότι είναι τρελός.

-Ε, επιστήμονες μορφωμένοι τα είχαν πει και αυτά. Όχι αυτά που τα λένε κάθε λίγο. Αυτά είναι για την τηλεθέαση. Τώρα όμως ήταν διαφορετικά. Ήταν επιστημονικές οι πηγές.

-Αχ σοβαρέψου, σε παρακαλώ. Κι εσύ τα ίδια; Αφού κανείς δεν το είχε πιστέψει. Όλα κυλούσαν κανονικά μετά την ανακοίνωση. Υπήρξε μονάχα ένα μικρό μούδιασμα του κοινού.

-Σου λέω όμως το πήρε σοβαρά αυτός. Και καταχάρηκε.

-Χάρηκε; Γιατί να χαρείς για τέτοια καταστροφή;

-Θα καθαρίζαμε έλεγε.

-Έλεος! Κοίτα γύρω σου. Παντού σκατά, ναι το ξέρω. Αλλά υπάρχουν και τόσοι άνθρωποι να αγαπήσεις, να κλάψεις γι αυτούς και να τους αγαπήσεις ξανά.

-Το είχε σκεφτεί. Και έλεγε πως αυτοί οι άνθρωποι είναι η θυσία.

-Θυσία; Τραγική λέξη. Πόσα νοήματα της δίνουμε. Πολλά λάθος. Συχνά λάθος.

-Ναι αλλά αυτός πίστευε ότι η θυσία άξιζε. Ήταν ο μόνος τρόπος. Είχε κουραστεί πολύ από τις συναναστροφές.

-Όχι όχι, είναι υπερβολικός και παράξενος.

-Πάντα ήταν παράξενος.

-Ναι σωστά. Πάντα ξέφευγε από τις νόρμες. Αλλά τώρα το έχει παρακάνει. Κυκλοφορεί στο δρόμο και τους βρίζει όλους δυνατά. Είναι αλλοπρόσαλλος και το βλέμμα του είναι πολύ μακριά σε άλλους κόσμους. Φωνάζει και κλαίει. Γιατί όλα τούτα; Είναι υπερβολικά...

-Υπερβολικά. Μάλιστα. Σου είπα, ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΗΚΕ.

-Αχ δεν καταλαβαίνω. Απογοητεύτηκε που δεν καταστράφηκε η γη από την σύγκρουση της με ένα μετεωρίτη...

Βλέπω (3)

Και τι ακριβώς παραγγέλνεις σε ένα καφετεριοειδές με το ά π α ι χ τ ο όνομα Stani Club, φρέσκο κατσικίσιο γαλατάκι; Πάντως εγώ ήπια μια ζεστή σοκολάτα και ήταν μια χαρά. Η σερβιτόρα περπατούσε αρκετά χιλιόμετρα με τακούνια για να φτάσει στη δουλειά της, γιατί έμενε σε ένα κοντινό χωριό. Αθάνατη επαρχία. Κάθε φορά που πηγαίνω κάπου επαρχιακά γυρίζω με τέτοιους θησαυρούς.

(επειδή υπήρχαν κάποιες παρεξηγήσεις, όχι δεν είχα καμία διάθεση ειρωνείας - αλλά ο καθένας έχει δικαίωμα να θεωρήσει τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία(: )

Η αγαπημένη μου πολυκατοικία

Δεν έχει χτιστεί καν. Βρίσκεται στα θεμέλια εδώ και πολύ καιρό. Για κάποιον περίεργο λόγο έχει μείνει άχτιστη. Συνήθως οι πολυκατοικίες στην Αθήνα, και πόσο μάλλον αυτές που βρίσκονται στο κέντρο, χτίζονται μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Μου έχει συμβεί να περνώ από ένα σημείο καθημερινά και ξαφνικά τσουπ πολυκατοικία, από εκεί που υπήρχε ένα παλιό σπίτι ή κάποιο οικόπεδο. Δηλαδή, ένα ακόμη οικόπεδο που δεν θα φυτρώνουν μαργαρίτες και παπαρούνες την άνοιξη. Και επιπλέον μου φαίνονται όλες ίδιες. Θα μου πεις: δεν θα έχουν δηλαδή παράθυρα και πόρτες; Όχι, προφανώς δεν εννοώ αυτό. Αλλά τελευταία όλα τα σπίτια που χτίζονται που συνήθως είναι πολυκατοικίες είναι ίδια, καθώς προσπαθούν να είναι επιβλητικά, να δείχνουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα χλιδής ( πχ μαρμαράκια, περίεργες πόρτες που παραπέμπουν σε πύλη και άλλα τέτοια παρόμοια) και παράλληλα να περιέχουν όλο το νεοελληνικό* όνειρο που συμπεριλαμβάνει μεγάλο μη λειτουργικό σαλόνι, μπαλκόνι για το καλοκαίρι με δυο τρεις γλάστρες, δωμάτια για τα παιδιά, δωμάτια για το ζευγάρι και χώρο στον τοίχο για τη φωτογραφία από το γάμο. Μακρηγορώ.

Λοιπόν, η αγαπημένη μου πολυκατοικία, ή καλύτερα τα αγαπημένα μου θεμέλια είναι εκεί πολύ καιρό. Στην αρχή πήγαινα από τον κεντρικό δρόμο και δεν είχα ιδέα. Μετά από λίγο όμως ανακάλυψα τη ρομαντικότητα των στενών πίσω από τον κεντρικό δρόμο και την προτίμησα. Έτσι με όσες νεραντζιές είχαν απομείνει να αρωματίζουν το δρόμο βρήκα και την πολυκατοικία.

Ήταν πολύ περίεργο. Επειδή, ειλικρινά, πόσα πράγματα μπορούν να πηγάζουν από τα παρατημένα θεμέλια μιας πολυκατοικίας. Και όμως αυτό που αισθανόμουν ήταν ένα περίεργο συναίσθημα δέους. Αν αναλογιστεί κανείς/α πόσο απόμακρα μοιάζουν τα θεμέλια και τι θα ακολουθήσει όταν χτιστούν...

Είναι το βάθος. Εκεί που ο δρόμος είναι συγκεκριμένος και έχεις συνηθίσει να περπατάς σε ένα επίπεδο ξαφνικά κατεβαίνει η ματιά σου πολλά μέτρα. Εκτός από το βάθος ήταν και η περίοδος των βροχών. Και τα μεγάλα τετράγωνα από τσιμέντο είχαν γεμίσει νερό. Μικρές λιμνούλες από λασπόνερα που καθρέφτιζαν τους τοίχους των άλλων, των υπαρκτών πολυκατοικιών. Σίδερα που έβγαιναν μέσα από το τσιμέντο. Στοίβες από διάφορα οικοδομικά υλικά και μπάζα. Και μια πολύ ριψοκίνδυνη σκάλα από την οποία κατέβαιναν κάθε μέρα οι εργάτες όσο φτιάχνονταν ακόμα τα θεμέλια.

Όσο οι άλλοι συνέχιζαν να προχωρούν προς το μετρό, εγώ είχα μείνει πίσω να κοιτάζω την πολυκατοικία. Ήταν η στιγμή που ότι έχεις διαβάσει σχετικά με το πόσο μικρή/ός είσαι σε σχέση με το υπόλοιπο σύμπαν και πόσο μακριά είναι ο μεγαλύτερος αριθμός που μπορείς να σκεφτείς από το άπειρο, περνά από το μυαλό σου. Βέβαια η θάλασσα σίγουρα είναι πιο "απέραντη" από μια πολυκατοικία στο χτίσιμο. Όμως ήταν αυτό το κάτι σε επίπεδο εντελώς υποκειμενικό. Η πολυκατοικία που με έβαζε σε σκέψεις.

Κάθε φορά που περνούσα σκεφτόμουν τις ματαιότητες που υπάρχουν παντού. Πήγαινε παιδί μου στο πανεπιστήμιο, να βρεις μια δουλειά, έναν άντρα, ένα σπίτι, να κάνεις ένα παιδάκι και κάποτε να πάρεις σύνταξη. Όλους αυτούς που τα λένε ακόμα αυτά, και άλλα του στυλ κοίτα τη δουλειά σου εσύ, πολύ θα ήθελα να τους βουτήξω στις λιμνούλες που σχηματίζει η βροχή στην πολυκατοικία. Και ίσως εάν βουτούσαν σε αυτές τις λιμνούλες να έβλεπαν μέσα στα λασπωμένα νερά άλλους κόσμους όπου τα σχήματα και τα χρώματα θα άλλαζαν συνεχώς κ;ι οι σκέψεις θα ξεπηδούσαν σαν μεγάλες φυσαλίδες από λίμνες πολύχρωμου λιωμένου γλειφιτζουριού. Μετά θα άλλαζαν παραστάσεις και θα ένιωθαν πως πέφτουν από ένα πολύ μεγάλο ύψος κάτω και κάτω και κάτω και πιο κάτω. Μέχρι που θα προσγειωθούν σε ένα δάσος όπου τα δέντρα θα έχουν μοβ και φούξια φυλλώματα, οι θάμνοι θα παράγουν ζαχαρωτά που δεν θα χαλούν τα δόντια και δεν θα χρειάζονται ρούχα καθώς η θερμοκρασία θα είναι τέλεια για τους οργανισμούς και κανένας/α δεν θα ενοχοποιεί τα γυμνά σώματα ενώ είναι συνηθισμένος/η να τα βλέπει όλη την ώρα γύρω του/της.

Ξαφνικά άρχισαν να ρίχνουν μπετό στα θεμέλια και έκλεισαν το δρόμο. Δεν μπορούμε πια να περάσουμε από εκεί επειδή χαρακτηρίζεται εργοτάξιο όσο δουλεύουν. Έβαλαν και κάτι απαίσιες λαμαρίνες τριγύρω και μονάχα το απόγευμα που είναι ήσυχα ίσως μπορέσουμε να ρίξουμε καμιά κλεφτή ματιά στα κενά των λαμαρινών. Σε λίγο καιρό θα γίνει μια άχαρη πολυκατοικία. Και ίσως με κάποια τραγική αίσθηση τέχνης (δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό, απλά το λένε όλοι) να αποφασίσουν να ζωγραφίσουν στον τοίχο της πιλοτής της μερικά σύννεφα και έναν ήλιο με διαβήτη και χάρακα. Έτσι, για να σπάσει η μονοτονία.

* ως νεοελληνικό όνειρο αν θέλετε, καταλαβαίνω ένα σύνολο νοοτροπιών και συμπεριφορών που χαρακτηρίσουν τους ανθρώπους που κατοικούν στον γεωγραφικό χώρο που μετά από συνθήκες και συμφωνίες κάποιων ονομάστηκε ελλάδα

Βλέπω (2)

Ο Παφούτος. Δηλαδή κάπως έτσι νομίζω πως λέγαμε αυτόν τον μεγάλο λούτρινο αρκούδο που είχαμε όλοι σαν μικρά παιδάκια. Τουλάχιστον εγώ είχα. Και οι περισσότεροι που έκαναν παρέα μαζί μου. Τότε. Γιατί τώρα δεν κάνουν. Δεν ταιριάζουμε πια. Μου φάνηκε πολύ περίεργη αυτή η εικόνα. Πιο συγκεκριμένα ψυχωτική. Λίγες μέρες μετά αφότου ξαναπέρασα Το λούτρινο αρκούδι έλειπε. Ελπίζω να το πήρε κάποιος για καλό σκοπό.

Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο

Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο είναι μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Το μεγαλύτερο της σχολής. Έχει για έδρανα κάτι φτηνές απομιμήσεις ξύλου. Μπορούν και ξεβιδώνονται με ένα απλό κατσαβίδι για να τις παίρνεις σπίτι, με μαρκαδοράκι να γράφεις τη μισή ύλη που είναι SOS και να περνάς το μάθημα στην εξεταστική. Έχει έναν πράσινο μουσαμά στρωμένο στο πάτωμα. Επειδή βρίσκεται εκεί πολλά χρόνια από κάπου έχει ξεκολλήσει, από κάπου έχει σκιστεί. Με αυτόν τον τρόπο σου δίνεται συχνά η χαρά να κοντεύεις να σκοντάψεις εκεί που δεν το περιμένεις και να σου χυθεί ο καφές που κρατάς στο χέρι. Που και που στον μουσαμά υπάρχουν υπέροχα έργα τέχνης από στάχτες. Υπάρχουν και αυτοί που καπνίζουν μέσα στο διάλειμμα γιατί το έξω είναι πολύ μακριά. Ή καπνίζουν στο μάθημα. Που το βαριούνται. Το βαριούνται και αυτοί που δεν καπνίζουν αλλά κάποτε πρέπει να τελειώσεις τη σχολή.

Στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο μπορείς να λερωθείς με τρόπο πρωτότυπο. Να εκσφενδονιστεί ο καφές του από πίσω, να ακουστεί ο χαρακτηριστικός γδούπος του εδράνου στο σίδερο και να νιώσεις ξαφνικά πολύ βρεγμένος/η. Στους τοίχους έχει αφίσες. Συνήθως ανούσιες. Και πιο ανούσιες που σε καλούν σε πάρτι, εσένα και όλες τις άλλες σχολές της Αθήνας.

Έχει κάτι τουβλάκια στον τοίχο. Και κάτι τρύπες απ' όπου ξεπροβάλλει κάτι, δεν έχω εξακριβώσει τι ακριβώς βέβαια. Κάτι μεταλλικό.

Στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο δεν δουλεύει συχνά η μικροφωνική εγκατάσταση.Έτσι ο καθηγητής μιλάει χωρίς μικρόφωνο, και πόσο χαίρομαι, ερχόμαστε πιο κοντά όλοι. Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο έχει και τεχνολογικά επιτεύγματα αξιοζήλευτα. Ο πίνακας που τον χρησιμοποιούμε ελάχιστα γιατί συνήθως έχουμε διαφάνειες να κοιτάμε, ανεβοκατεβαίνει με διακόπτη. Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο είναι πολύ πολύ ρομαντικό. Πρώτον επειδή έχει στο άσπρο πανί των διαφανειών ζωγραφισμένη μια καρδούλα. Την κρυφοκοιτάζω σε κάθε μάθημα προσποιούμενη ότι παρακολουθώ σοβαρά και συνοφρυωμένα τις διαφάνειες. Δεύτερον γιατί δεν έχει παράθυρα. Οπότε δημιουργείται αυτό που λέμε ατμόσφαιρα. Στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο το σύστημα κλιματισμού είναι επαναστατικό. Όταν όλοι κρυώνουν και χρειάζεται ζέστη αυτό κατεβάζει ακόμα πιο πολύ τις θερμοκρασίες. Ότι και να του λένε οι τεχνικοί αυτό κάνει ή απεργία ή επανάσταση. Εμείς πάντως πάντα κρυώνουμε. Εκτός από το καλοκαίρι. Τότε δεν έρχεται σχεδόν κανείς. Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο το καθαρίζουν μετανάστες που τους εκμεταλλεύεται μια; ιδιωτική εταιρία καθαρισμού. Αυτούς έξω από τη σχολή, που θεωρείται άσυλο, τους κυνηγούν αστυνόμοι, φασίστες, αγανακτισμένοι "νόμιμοι" πολίτες και συμφέροντα. Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο χρειάζεται καθάρισμα γιατί εκτός από τους καφέδες και τα τσιγάρα υπάρχει ανακοινωσορύπανση και αφισορύπανση. Στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο πιάνεται η μέση μου, αλλά το συγχωρώ γιατί είναι το αγαπημένο μου. Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο έχει πολύ κοντά σκαλάκια. Τα συνήθισα πια. Στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο έμαθα καινούριες ομάδες και τα συνθήματα που χρησιμοποιούν οι οπαδοί τους στους αγώνες, ότι η Ελπίδα και ο Μάνος είναι μαζί από το 2007 στις 24 Μαΐου και ότι τα έδρανα αυτά υπάρχουν εκεί από το '80. Η πιο συγκινητική στιγμή όμως στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο είναι όταν έχω πραγματική επαφή με τη ζωή. Κάθε φορά που κάποιο ζουζουνάκι πέφτει πάνω στις σημειώσεις μου ή σε εμένα ή στους/στις διπλανούς/ες μου εκτιμώ την επαφή με τη ζωή και τη φύση που προσφέρει το αμφιθέατρο.

Βέβαια υπάρχουν και άσχημες στιγμές στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο.

Όπως εκείνη τη φορά που κάποιοι είχαν βάλει δυνατά μουσική την ώρα που κάποιος καθηγητής έκανε ένα μάθημα που μου άρεσε. Ή τότε που κάποιοι είχαν πετάξει σε κάποιους άλλους που είχαν διαφορετικό χρώμα αφίσες αυγά. Έξω από το αγαπημένο μου αμφιθέατρο. Κόντεψα να λιποθυμήσω, ζαλιζόμουν και ανακατευόμουν όλη την ώρα, να ξέρατε πόσο απωθητικό φαινόταν ακόμα και το αγαπημένο μου αμφιθέατρο μετά από τ ον αυγοπόλεμο.

Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο είναι μυστήριο. Επειδή πίσω πίσω έχει κάτι σειρές που χωρίζονται από τις υπόλοιπες. Και δεν κάθεται ποτέ κανείς. Μια μέρα θέλω να τις εξερευνήσω.

Βλέπω (1)

Βγήκα από το λεωφορείο και ο δρόμος ήταν άδειος. Κοίταξα γύρω μου και υπήρχε μια κολόνα της ΔΕΗ με φως και απαγορευτικά σήματα που σου δείχνουν που να πας. Και ένα οικόπεδο που τα δέντρα και τα λουλουδάκια είχαν φυτρώσει όπου να 'ναι. Χωρίς σειρά. Κατέβηκα όλον τον δρόμο τρέχοντας. Μιας και ήταν στενό δεν είχε αυτοκίνητα. Ούτε ανθρώπους να με κοιτάζουν παραξενεμένοι. Μόλις βγήκα στον κεντρικό περπάτησα κανονικά. Αλλά διακρινόταν ένα μειδίαμα.

Μια ιστορία για μήλα

Με αφορμή τις φοιτητικές εκλογές που πλησιάζουν ( ακάθεκτες) σκεφτόμουν πόσο μοιάζει το εκλογικό σύστημα ( από τα σχολικά 15μελή ως τις "εθνικές" εκλογές) με το φάγωμα ενός κάποιου μήλου.

Κάπως έτσι.

Περπατάς μια ηλιόλουστη μέρα σε ένα λιβάδι και ξάφνου βρίσκεις μια μηλιά. Καλοκλαδεμένη. Σκιά από κάτω. Πεινάς και λίγο. Πλησιάζεις λοιπόν, χωρίς να το πολυπιστεύεις, γιατί δεν έχεις ξαναδεί ποτέ σου μηλιά, μόνο μήλα στο super market, και θέλεις να δοκιμάσεις. Κοιτάζεις τα μήλα στα κλαδιά. Και όπως περνούν οι αχτίνες του ήλιου ανάμεσα από τα φύλλα, τα μήλα σου φαίνονται κόκκινα και γυαλιστερά, σχεδόν ουτοπικά. Μπα, λες. Δεν γίνεται. Προβοκάτσια. Δεν έχει καμία σημασία που στέκεται μόνη της εδώ αυτή η μηλιά. Κάποιος της ρίχνει φυτοφάρμακα και είναι έτσι όμορφη. Αυτά τα μήλα δεν μπορεί να είναι αληθινά.

Έτσι λοιπόν κάθεσαι κάτω, βάζοντας την πλάτη στον κορμό και παίρνεις μιαν ανάσα. Αλλά πεινάς. Να σηκωθείς να κόψεις ένα μήλο βαριέσαι. Εδώ καλά καλά βαριέσαι να κοιτάξεις προς τα πάνω γιατί θα σε τυφλώσει ο ήλιος. Έτσι μαζεύεις ένα μήλο που έχει πέσει εκεί δίπλα σου. Καλό φαίνεται. Αρχίζεις να το τρως, αφού πρώτα το σκουπίσεις καλά με την άκρη της μπλούζας σου. Η πρώτη μπουκιά είναι συνηθισμένη, κανονική. Ξαφνικά όμως στη δεύτερη μπουκιά κάτι σε ενοχλεί έντονα στη γλώσσα σου. Μια ξινίλα απλώνεται στο στόμα σου και μέχρι να καταπιείς έχεις σφίξει τα μάτια σου και τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου έχουν τραβηχτεί. Κοιτάζεις απορημένος/η το μήλο. Έχει μια μαυρίλα. Μα πώς; Όταν εσύ το μάζεψες ούτε που φαινόταν. Πώς; Συνεχίζεις να τρως όμως. Δεν γίνεται να είναι όλο έτσι. Ένα κομματάκι ήταν, να έτσι όπως έπεσε από το δέντρο. Αλλά δυστυχώς για σένα γίνεται όλο και χειρότερο το μήλο.Παντού μαυρισμένο είναι. Και πεισμώνεις. Με την άκρη των δοντιών σου τραβάς προσεκτικά το κόκκινο, το γύρω γύρω, και το βγάζεις με την ελπίδα ότι στην επιφάνεια κοντά δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Αλλά και εκεί τα ίδια. Όμως πεινάς. Και βαριέσαι να σηκωθείς να κόψεις άλλο. Δεν είναι και σωστό. Μπορεί να ανήκει σε κάποιον αυτή η μηλιά. Τρως ολόκληρο το μήλο. Το σάπιο μήλο. Και σε βρήκε η νύχτα και δεν νιώθεις και τόσο καλά. Είσαι εκεί ακουμπισμένος/η στον κορμό και λίγο ιδρωμένος/η. Το στομάχι σου γουργουρίζει, αλλά δεν μπορείς να σηκωθείς. Πεινάς. Πεινάς πολύ. Αλλά μόνο να τεντωθείς να πιάσεις ένα πεσμένο μήλο μπορείς. Ούτε λόγος να σηκωθείς όρθιος. Μονάχα επειδή δεν το παίρνεις απόφαση. Τι κι αν ΔΕΝ έχει ωραία γεύση; Τι κι αν ΜΠΟΡΕΙΣ να κόψεις ένα άλλο μήλο; Εσύ θα μαζέψεις ένα από κάτω. Γιατί πού θα πάει; Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει.

Ή με άλλα λόγια θα ψηφίσεις ότι ψήφισε ο μπαμπάς σου, η μαμά σου κ.ο.κ. Αγαπητό μου μήλο...