Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο

Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο είναι μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Το μεγαλύτερο της σχολής. Έχει για έδρανα κάτι φτηνές απομιμήσεις ξύλου. Μπορούν και ξεβιδώνονται με ένα απλό κατσαβίδι για να τις παίρνεις σπίτι, με μαρκαδοράκι να γράφεις τη μισή ύλη που είναι SOS και να περνάς το μάθημα στην εξεταστική. Έχει έναν πράσινο μουσαμά στρωμένο στο πάτωμα. Επειδή βρίσκεται εκεί πολλά χρόνια από κάπου έχει ξεκολλήσει, από κάπου έχει σκιστεί. Με αυτόν τον τρόπο σου δίνεται συχνά η χαρά να κοντεύεις να σκοντάψεις εκεί που δεν το περιμένεις και να σου χυθεί ο καφές που κρατάς στο χέρι. Που και που στον μουσαμά υπάρχουν υπέροχα έργα τέχνης από στάχτες. Υπάρχουν και αυτοί που καπνίζουν μέσα στο διάλειμμα γιατί το έξω είναι πολύ μακριά. Ή καπνίζουν στο μάθημα. Που το βαριούνται. Το βαριούνται και αυτοί που δεν καπνίζουν αλλά κάποτε πρέπει να τελειώσεις τη σχολή.

Στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο μπορείς να λερωθείς με τρόπο πρωτότυπο. Να εκσφενδονιστεί ο καφές του από πίσω, να ακουστεί ο χαρακτηριστικός γδούπος του εδράνου στο σίδερο και να νιώσεις ξαφνικά πολύ βρεγμένος/η. Στους τοίχους έχει αφίσες. Συνήθως ανούσιες. Και πιο ανούσιες που σε καλούν σε πάρτι, εσένα και όλες τις άλλες σχολές της Αθήνας.

Έχει κάτι τουβλάκια στον τοίχο. Και κάτι τρύπες απ' όπου ξεπροβάλλει κάτι, δεν έχω εξακριβώσει τι ακριβώς βέβαια. Κάτι μεταλλικό.

Στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο δεν δουλεύει συχνά η μικροφωνική εγκατάσταση.Έτσι ο καθηγητής μιλάει χωρίς μικρόφωνο, και πόσο χαίρομαι, ερχόμαστε πιο κοντά όλοι. Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο έχει και τεχνολογικά επιτεύγματα αξιοζήλευτα. Ο πίνακας που τον χρησιμοποιούμε ελάχιστα γιατί συνήθως έχουμε διαφάνειες να κοιτάμε, ανεβοκατεβαίνει με διακόπτη. Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο είναι πολύ πολύ ρομαντικό. Πρώτον επειδή έχει στο άσπρο πανί των διαφανειών ζωγραφισμένη μια καρδούλα. Την κρυφοκοιτάζω σε κάθε μάθημα προσποιούμενη ότι παρακολουθώ σοβαρά και συνοφρυωμένα τις διαφάνειες. Δεύτερον γιατί δεν έχει παράθυρα. Οπότε δημιουργείται αυτό που λέμε ατμόσφαιρα. Στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο το σύστημα κλιματισμού είναι επαναστατικό. Όταν όλοι κρυώνουν και χρειάζεται ζέστη αυτό κατεβάζει ακόμα πιο πολύ τις θερμοκρασίες. Ότι και να του λένε οι τεχνικοί αυτό κάνει ή απεργία ή επανάσταση. Εμείς πάντως πάντα κρυώνουμε. Εκτός από το καλοκαίρι. Τότε δεν έρχεται σχεδόν κανείς. Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο το καθαρίζουν μετανάστες που τους εκμεταλλεύεται μια; ιδιωτική εταιρία καθαρισμού. Αυτούς έξω από τη σχολή, που θεωρείται άσυλο, τους κυνηγούν αστυνόμοι, φασίστες, αγανακτισμένοι "νόμιμοι" πολίτες και συμφέροντα. Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο χρειάζεται καθάρισμα γιατί εκτός από τους καφέδες και τα τσιγάρα υπάρχει ανακοινωσορύπανση και αφισορύπανση. Στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο πιάνεται η μέση μου, αλλά το συγχωρώ γιατί είναι το αγαπημένο μου. Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο έχει πολύ κοντά σκαλάκια. Τα συνήθισα πια. Στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο έμαθα καινούριες ομάδες και τα συνθήματα που χρησιμοποιούν οι οπαδοί τους στους αγώνες, ότι η Ελπίδα και ο Μάνος είναι μαζί από το 2007 στις 24 Μαΐου και ότι τα έδρανα αυτά υπάρχουν εκεί από το '80. Η πιο συγκινητική στιγμή όμως στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο είναι όταν έχω πραγματική επαφή με τη ζωή. Κάθε φορά που κάποιο ζουζουνάκι πέφτει πάνω στις σημειώσεις μου ή σε εμένα ή στους/στις διπλανούς/ες μου εκτιμώ την επαφή με τη ζωή και τη φύση που προσφέρει το αμφιθέατρο.

Βέβαια υπάρχουν και άσχημες στιγμές στο αγαπημένο μου αμφιθέατρο.

Όπως εκείνη τη φορά που κάποιοι είχαν βάλει δυνατά μουσική την ώρα που κάποιος καθηγητής έκανε ένα μάθημα που μου άρεσε. Ή τότε που κάποιοι είχαν πετάξει σε κάποιους άλλους που είχαν διαφορετικό χρώμα αφίσες αυγά. Έξω από το αγαπημένο μου αμφιθέατρο. Κόντεψα να λιποθυμήσω, ζαλιζόμουν και ανακατευόμουν όλη την ώρα, να ξέρατε πόσο απωθητικό φαινόταν ακόμα και το αγαπημένο μου αμφιθέατρο μετά από τ ον αυγοπόλεμο.

Το αγαπημένο μου αμφιθέατρο είναι μυστήριο. Επειδή πίσω πίσω έχει κάτι σειρές που χωρίζονται από τις υπόλοιπες. Και δεν κάθεται ποτέ κανείς. Μια μέρα θέλω να τις εξερευνήσω.