Δεν έχει χτιστεί καν. Βρίσκεται στα θεμέλια εδώ και πολύ καιρό. Για κάποιον περίεργο λόγο έχει μείνει άχτιστη. Συνήθως οι πολυκατοικίες στην Αθήνα, και πόσο μάλλον αυτές που βρίσκονται στο κέντρο, χτίζονται μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Μου έχει συμβεί να περνώ από ένα σημείο καθημερινά και ξαφνικά τσουπ πολυκατοικία, από εκεί που υπήρχε ένα παλιό σπίτι ή κάποιο οικόπεδο. Δηλαδή, ένα ακόμη οικόπεδο που δεν θα φυτρώνουν μαργαρίτες και παπαρούνες την άνοιξη. Και επιπλέον μου φαίνονται όλες ίδιες. Θα μου πεις: δεν θα έχουν δηλαδή παράθυρα και πόρτες; Όχι, προφανώς δεν εννοώ αυτό. Αλλά τελευταία όλα τα σπίτια που χτίζονται που συνήθως είναι πολυκατοικίες είναι ίδια, καθώς προσπαθούν να είναι επιβλητικά, να δείχνουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα χλιδής ( πχ μαρμαράκια, περίεργες πόρτες που παραπέμπουν σε πύλη και άλλα τέτοια παρόμοια) και παράλληλα να περιέχουν όλο το νεοελληνικό* όνειρο που συμπεριλαμβάνει μεγάλο μη λειτουργικό σαλόνι, μπαλκόνι για το καλοκαίρι με δυο τρεις γλάστρες, δωμάτια για τα παιδιά, δωμάτια για το ζευγάρι και χώρο στον τοίχο για τη φωτογραφία από το γάμο. Μακρηγορώ.
Λοιπόν, η αγαπημένη μου πολυκατοικία, ή καλύτερα τα αγαπημένα μου θεμέλια είναι εκεί πολύ καιρό. Στην αρχή πήγαινα από τον κεντρικό δρόμο και δεν είχα ιδέα. Μετά από λίγο όμως ανακάλυψα τη ρομαντικότητα των στενών πίσω από τον κεντρικό δρόμο και την προτίμησα. Έτσι με όσες νεραντζιές είχαν απομείνει να αρωματίζουν το δρόμο βρήκα και την πολυκατοικία.
Ήταν πολύ περίεργο. Επειδή, ειλικρινά, πόσα πράγματα μπορούν να πηγάζουν από τα παρατημένα θεμέλια μιας πολυκατοικίας. Και όμως αυτό που αισθανόμουν ήταν ένα περίεργο συναίσθημα δέους. Αν αναλογιστεί κανείς/α πόσο απόμακρα μοιάζουν τα θεμέλια και τι θα ακολουθήσει όταν χτιστούν...
Είναι το βάθος. Εκεί που ο δρόμος είναι συγκεκριμένος και έχεις συνηθίσει να περπατάς σε ένα επίπεδο ξαφνικά κατεβαίνει η ματιά σου πολλά μέτρα. Εκτός από το βάθος ήταν και η περίοδος των βροχών. Και τα μεγάλα τετράγωνα από τσιμέντο είχαν γεμίσει νερό. Μικρές λιμνούλες από λασπόνερα που καθρέφτιζαν τους τοίχους των άλλων, των υπαρκτών πολυκατοικιών. Σίδερα που έβγαιναν μέσα από το τσιμέντο. Στοίβες από διάφορα οικοδομικά υλικά και μπάζα. Και μια πολύ ριψοκίνδυνη σκάλα από την οποία κατέβαιναν κάθε μέρα οι εργάτες όσο φτιάχνονταν ακόμα τα θεμέλια.
Όσο οι άλλοι συνέχιζαν να προχωρούν προς το μετρό, εγώ είχα μείνει πίσω να κοιτάζω την πολυκατοικία. Ήταν η στιγμή που ότι έχεις διαβάσει σχετικά με το πόσο μικρή/ός είσαι σε σχέση με το υπόλοιπο σύμπαν και πόσο μακριά είναι ο μεγαλύτερος αριθμός που μπορείς να σκεφτείς από το άπειρο, περνά από το μυαλό σου. Βέβαια η θάλασσα σίγουρα είναι πιο "απέραντη" από μια πολυκατοικία στο χτίσιμο. Όμως ήταν αυτό το κάτι σε επίπεδο εντελώς υποκειμενικό. Η πολυκατοικία που με έβαζε σε σκέψεις.
Κάθε φορά που περνούσα σκεφτόμουν τις ματαιότητες που υπάρχουν παντού. Πήγαινε παιδί μου στο πανεπιστήμιο, να βρεις μια δουλειά, έναν άντρα, ένα σπίτι, να κάνεις ένα παιδάκι και κάποτε να πάρεις σύνταξη. Όλους αυτούς που τα λένε ακόμα αυτά, και άλλα του στυλ κοίτα τη δουλειά σου εσύ, πολύ θα ήθελα να τους βουτήξω στις λιμνούλες που σχηματίζει η βροχή στην πολυκατοικία. Και ίσως εάν βουτούσαν σε αυτές τις λιμνούλες να έβλεπαν μέσα στα λασπωμένα νερά άλλους κόσμους όπου τα σχήματα και τα χρώματα θα άλλαζαν συνεχώς κ;ι οι σκέψεις θα ξεπηδούσαν σαν μεγάλες φυσαλίδες από λίμνες πολύχρωμου λιωμένου γλειφιτζουριού. Μετά θα άλλαζαν παραστάσεις και θα ένιωθαν πως πέφτουν από ένα πολύ μεγάλο ύψος κάτω και κάτω και κάτω και πιο κάτω. Μέχρι που θα προσγειωθούν σε ένα δάσος όπου τα δέντρα θα έχουν μοβ και φούξια φυλλώματα, οι θάμνοι θα παράγουν ζαχαρωτά που δεν θα χαλούν τα δόντια και δεν θα χρειάζονται ρούχα καθώς η θερμοκρασία θα είναι τέλεια για τους οργανισμούς και κανένας/α δεν θα ενοχοποιεί τα γυμνά σώματα ενώ είναι συνηθισμένος/η να τα βλέπει όλη την ώρα γύρω του/της.
Ξαφνικά άρχισαν να ρίχνουν μπετό στα θεμέλια και έκλεισαν το δρόμο. Δεν μπορούμε πια να περάσουμε από εκεί επειδή χαρακτηρίζεται εργοτάξιο όσο δουλεύουν. Έβαλαν και κάτι απαίσιες λαμαρίνες τριγύρω και μονάχα το απόγευμα που είναι ήσυχα ίσως μπορέσουμε να ρίξουμε καμιά κλεφτή ματιά στα κενά των λαμαρινών. Σε λίγο καιρό θα γίνει μια άχαρη πολυκατοικία. Και ίσως με κάποια τραγική αίσθηση τέχνης (δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό, απλά το λένε όλοι) να αποφασίσουν να ζωγραφίσουν στον τοίχο της πιλοτής της μερικά σύννεφα και έναν ήλιο με διαβήτη και χάρακα. Έτσι, για να σπάσει η μονοτονία.
* ως νεοελληνικό όνειρο αν θέλετε, καταλαβαίνω ένα σύνολο νοοτροπιών και συμπεριφορών που χαρακτηρίσουν τους ανθρώπους που κατοικούν στον γεωγραφικό χώρο που μετά από συνθήκες και συμφωνίες κάποιων ονομάστηκε ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου