Επιβεβαίωση.
Αναγνώριση.
Έπαρση.
Τι θέλουμε;
Να είμαστε. Εδώ και κάπου αλλού.
Μέσα στο παιχνίδι και έξω από τους κανόνες του.
Ας πάρουμε αυτό που θέλουμε. Ας τους δώσουμε αυτό που θέλουν.
Θέλουν να ακούσουν λόγια κολακευτικά.
Να τους εξυψώσεις ενώ παράλληλα δεν τους βγάζεις από το σωστό, το ομαλό.
Αυτές οι έννοιες είναι βασικές. Απροσδιόριστες.
Πες τους όμορφα λόγια. Δώσε τους μύθους.
Μετά θα σου το ανταποδώσουν πρόθυμα.
Είναι ο κύκλος της υποχρέωσης.
Όμορφα που είναι τα λουλούδια όταν ανθίζουν.
Αλλά εμείς θέλουμε να ανθίζουν ολόκληρο το χρόνο.
Εγωιστικά. Χωρίς να σκεφτόμαστε γιατί δεν μπορούν να ανθίζουν πάντα.
Θέλουμε. Θέλουμε πολλά.
Αλλά τελικά βρισκόμαστε σε μια ήσυχη διαρκή ήττα.
Μια ήττα δίχως τέλος.
Όμως η ζωή τρέφεται με ζωή.
Έτσι συνεχίζουμε να παλεύουμε προς τα μπροστά.
Καμιά φορά κουραζόμαστε.
Τότε βγαίνουμε λίγο από το πεπρωμένο μας.
Ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά στο πίσω, πολλές φορές το φτύνουμε κιόλας.
Βγαίνουμε από όλα και τα κοιτάζουμε βαρετά.
Απαντάμε με ειλικρίνεια και οι άλλοι ερεθίζονται, κοκκινίζουν και ξεσπούν εναντίον μας.
Έτσι έχουμε ακόμα πιο έντονη την ανάγκη να αποφύγουμε τις συζητήσεις.
Γιατί αποφασίζετε για μένα;
Μην κουράζεστε.
Δεν σας το ζήτησα. Εντάξει αφού το θέλετε τόσο, ασχοληθείτε.
Θα σας μιλάω μόνο στις λύπες.
Αν πω ότι δεν μου αρέσουν οι κηδείες θα πω ψέματα.
Οι κηδείες μεγάλων ανθρώπων.
Επειδή οι περισσότεροι που παρευρίσκονται δεν θυμούνται αυτόν/η που ήρθαν να κηδέψουν.
Είναι αστείο να βλέπεις την αμηχανία τους.
Απαντούν με ναι, βέβαια, σίγουρα.
Γελούν, άρρωστα και ασυναίσθητα. Λιγοστά ωστόσο.
Και φεύγουν για να συνεχίσουν στην επόμενη υποχρέωση.
