Όταν αισθάνομαι καλά, έχω συχνά την ψευδαίσθηση ότι άγνωστοι μου χαμογελούν στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Καθημερινές οπτικές ψευδαισθήσεις όταν ξυπνάς στη μέση της νύχτας και μπαίνει λίγο φως από το παράθυρο, νομίζεις πως κάτι είδες.
Ίσως καταστάσεις σχιζοειδής.
Σήμερα οι συγγραφείς φοράνε κοστούμια και κερδίζουν νόμπελ ειρήνης. Όχι όλοι. Ζουν στο σπίτι τους. Πιο παλιά, αλλά όχι και τόσο παλιά ήταν εκφυλισμένοι μπεκρήδες που τριγύριζαν εδώ και κει ή καταθλιπτικοί ομοφυλόφιλοι. Όχι όλοι. Σήμερα είμαστε μέρος μιας κοινωνίας η οποία δεν έχει φτάσει και τόσο μακριά από παλιότερες που υποτιμά και κατακρίνει. Δηλώνει ευθαρσώς η κοινωνία τούτη ότι αυτό, αυτή, αυτός είναι έκφυλα και κολασμένα και περιθωριοποιημένες μονάδες /ομάδες. Την ίδια στιγμή όμως αποθεώνει και αγιοποιεί τα ίδια "έκφυλα", κατά τα κοινωνικά της πρότυπα πάντα, προηγούμενων εποχών. Η *Τόνι Μόρισον παραδείγματος χάριν στον Παράδεισο παρουσιάζει γυναίκες εκούσια ή ακούσια εξορισμένες από την κοινωνία, που ζουν σε ένα σπίτι, σαν κοινόβιο ας πούμε, που το ονομάζουν Μοναστήρι. Γυναίκες που κυκλοφορούν γυμνές, φιλιούνται μεταξύ τους και ένα σωρό άλλα. Τελικά τις ξεπαστρέβουν οι θεοσεβούμενοι της διπλανής κοινότητας. Μια τέτοια εικόνα γίνεται άνετα αποδεκτή από έναν αναγνώστη που αυτά τα πράγματα, τα ανίερα δεν τολμά να τα σκεφτεί, όχι να τα ξεστομίσει. Η λύτρωση για τον εν λόγω αναγνώστη έρχεται βέβαια από την κατάληξη των γυναικών αυτών. Θέλατε δηλαδή την ελευθερία σας. Να τι θα πάθετε! Ωστόσο το θέμα εξαρχής ήταν ότι ο αναγνώστης εύκολα δέχεται τέτοιες εικόνες στο γραπτό λόγο, ακόμα και στο πανί. Όμως συνεχίζει να θεωρεί αυτές τις καταστάσεις ανώμαλες, μη κανονικές, αποκλίνουσες. Εάν γραφτεί κάτι παρόμοιο σήμερα, ίσως θεωρηθεί φτηνό. Βλέπω λοιπόν μια τάση λαγνείας για το παρελθόν. Μια ψευδαίσθηση ότι ήταν καλύτερα. Και έτσι καταλήγουμε να μην προχωράμε μπροστά, παρά με μικρά δειλά βηματάκια και σίγουρα όχι όλοι.
Φανφάρες και εύκολα να καταρριφθούν λόγια. Προφανώς και βιώνουμε την εξέλιξη κάθε λεπτό με τόσες κατακτήσεις. Λένε πολλοί. Επειδή πιο παλιά οι γυναίκες δεν είχαν λόγο και πεθαίναμε από ελονοσία. Ακόμα πεθαίνουν άνθρωποι από ελονοσία, ακόμα και στον ελλαδικό χώρο (όποιος παρακολουθούσε ζωολογία θυμάται) και για τις γυναίκες δεν θα το σχολιάσω. Χωρίς φεμινιστικές υπερβολές. Πνευματικά πόσο επί τοις εκατό έχουμε προχωρήσει τελικά; Μήπως είναι όλα μια μεγάλη ψευδαίσθηση;
Στη Νέα Υόρκη υπάρχει ένα μεγάλο πάρκο. Το central park. Γύρω από αυτό υπάρχουν ψηλά κτίρια με γκαρσονιέρες. Όχι σαν κι αυτές που μένουν οι φοιτητές. Ακριβές γκαρσονιέρες. Ξεκινά η πιο απλή από τα 2.000.000 δολάρια. Σε αυτές μένουν κάτι τύποι, που τους έχουμε εμείς ακουστά σαν golden boys, οι οποίοι βλέπουν αριθμούς. Μόνο αριθμούς, Γι' αυτούς τα πάντα είναι αριθμοί. Εσύ και εγώ είμαστε κάτι σαν 0,0000000000000000000000000000001 ,και ίσως πολύ λέω, γι' αυτούς. Μια ψευδαίσθηση. Εμείς παράλληλα ασχολούμαστε με άλλου τύπου ψευδαισθήσεις. Αχ, με γεια, πόσο το αγόρασες; Έτσι συμβάλλουμε όλοι στη γενική ψευδαίσθηση. Χαμογελάστε αγαπητοί μου! Είναι πολύ όμορφες οι ψευδαισθήσεις. Αφού αυτός ο κόσμος δεν μας δέχεται, δεν μας χωρά, δεν μας θέλει, δεν μας ολοκληρώνει ας φτιάξουμε έναν άλλο. Και μόλις τον βαρεθούμε έναν ακόμη. Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Οι δυνατότητες είναι απεριόριστες. Πουθενά περιορισμοί μνήμης και χώρου. Ας φύγουμε μακριά, γιατί εδώ δεν έχει και πολλά να δεις. Μάλλον είναι τόσα πολλά που μπαίνουν το ένα πάνω στο άλλο και τελικά είναι πολύ κουραστικό να τα προσέχεις και να τα καταλαβαίνεις. Ξεχάστε τα όλα. Ας χορέψουμε!
*δεν λέω την Τόνι Μόρισον έκφυλη, μην γίνουν παρεξηγήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου