Ένα σπασμένο αυτοκινητάκι

Περπατούσα ρεμβάζοντας σε κάποιο στενό πολύ μακριά από το σπίτι. Δεν θυμάμαι σίγουρα, αλλά κάποια δουλειά θα είχα. Όπως η επισκευή ενός παλιού ρολογιού που βρήκα σε μια κούτα στο υπόγειο. Αλλά δεν έχει καμία σημασία. Ενώ λοιπόν περπατώ μέσα στη μέση του δρόμου, καθώς σπάνια περνούν αυτοκίνητα από εκεί ( υπάρχουν και τέτοιοι δρόμοι), βλέπω να με πλησιάζει από την αντίθετη κατεύθυνση μια μαμά γύρω στα 35 έτη μικροαστικής ζωής με το παιδάκι της όχι πάνω από 6. Πήγαιναν στο σχολείο, γεγονός το οποίο συμπέρανα από την ημιπλαστική τσάντα hot wheels που είχε κρεμασμένη στους ώμους του το παιδάκι( στο εξής Γιώργος) και από τον μονόλογο της μαμάς ότι " και μην ξεχάσεις ότι στη διαίρεση το υπόλοιπο είναι πάντα μικρότερο από το διαιρέτη...". Αλλά ο Γιώργος καμία σχέση με υπόλοιπα και διαιρέτες δεν φαινόταν να έχει εκείνη τη στιγμή. Μόλις το παιδικό του μάτι είχε εντοπίσει πολύτιμο θησαυρό. Ένα λίγο σπασμένο κόκκινο αυτοκινητάκι στην άκρη του δρόμου. Καθώς η μαμά του τον κρατούσε χαλαρά λέγοντας για ευκλείδειες διαιρέσεις ο μικρός ξέφυγε και έπιασε το αυτοκινητάκι με μια περίεργη χαρά.

-Μαμά, κοίτα τι βρήκα.

-Γιωργάκη, άστο κάτω τώρα!

-Ναι, αλλά...

-Τώρα είπα! Τα μικρόβια του δρόμου δεν τα σκέφτεσαι; Σαν μωρό κάνεις.

Του το αρπάζει και το πετάει στο δρόμο. Φεύγουν, μα ο Γιωργάκης μουτρώνει. Τίποτε άλλο. Μόνο εγώ έχω μείνει σαν χαζή και τι κοιτάζω. Το σπασμένο μικρό αυτοκινητάκι.

Πίσω.

Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι είχα κοντά μαλλιά. Και σας πληροφορώ πως ήμουν κούκλος. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Μου έφερναν για δώρο κούκλες. Και τις μισούσα. Ήθελα αυτοκινητάκια. Αυτά τα αυτοκινητάκια που είχαν ηλίθια γράμματα πάνω. Αυτά. Κάποια στιγμή είχα σπάσει όλων τα νεύρα. Αποκεφάλιζα τις κούκλες, έφτυνα το φαγητό μου, ούρλιαζα και χτυπιόμουν και εκτόξευα το φάρμακο για τη γρίπη. Ώσπου μια μέρα η γιαγιά μου πήγε στο κέντρο και μου έφερε μια μαύρη πλαστική καρτέλα με 20 αυτοκινητάκια. Η χαρά του μικρού παιδιού. Μετά σιγά σιγά έσπασαν, έπεφταν και δεν τα ξανάβρισκα , πήρα κόλλες και ψαλίδια και τέμπερες και χάθηκαν τα αυτοκινητάκια. Όταν πήγαινα σε κάποιο κατάστημα παιχνιδιών να βρω παζλ έβλεπα κάτι καινούρια μοντέλα - χάλια, χάλια, χάλια.

Μπροστά.

Ένα παλιό κόκκινο αυτοκινητάκι στα πόδια μου. Από τα παλιά. Όχι, δεν έχω βουρκώσει. Το πήρα από το δρόμο, μαζί με τα μικρόβια του. Έβγαλα ένα από εκείνα τα καταραμένα κίτρινα χαρτάκια που κολλάνε, και για κάποιο περίεργο λόγο έχω συχνά μαζί μου, και έγραψα: "Ένα δώρο από την παιδική μου ηλικία :) " . Το κόλλησα σε ένα πεζούλι λίγο πιο κάτω και έβαλα πάνω το αυτοκινητάκι. Το απόγευμα που ξαναπέρασα πάντως δεν ήταν εκεί. Μπορεί να το πέταξαν τελικά. Έχει σημασία;