Μα δεν τα θέλω...

Έχετε ακούσει ποτέ εκείνο το : Δεν θέλω τα πάντα. Δεν έχω που να τα βάλω.

Πολύ σοφή κουβέντα.

Γιατί ανακάλυψα πως ο χώρος που έχω είναι περιορισμένος.

Και πως συνέχεια φτιάχνω καινούρια πράγματα.

Και μαζεύω άλλα από το δρόμο.

Τελικά όμως γέμισε το υπόγειο, η αποθήκη, το πατάρι και στην ταράτσα θα βρέχονται.

Άρα πρέπει να μοιράσω μερικά από αυτά μάλλον.

Και ίσως πρέπει να μοιράσω και τις ατυχίες μου σε άδεια χωράφια.

Μπας και φυτρώσουν και γίνουν άσχημα δέντρα και αποφασίσουμε να τις ξεριζώσουμε μια και καλή και να τις αφανίσουμε κι αυτές.

Κρατούσα πολύ καιρό ένα άδειο μπουκάλι Jack Daniel's.

Είχε σημαδέψει ας πούμε κάποιες μεγάλες αλλαγές.

Απλά.

Μου έλεγαν συνέχεια να το πετάξω και να αποφασίσω κάποια στιγμή να μην μαζεύω σκουπίδια.

Τώρα έχει μέσα κόκκινα τριαντάφυλλα από τον κήπο μου που μυρίζουν ωραία.

Όλη την ώρα ήταν ένα βάζο για ωραία , μυρωδάτα κόκκινα τριαντάφυλλα.

Μα εμείς δεν το βλέπαμε.

Το είδαμε τελικά.

Γράφω γιατί μου αρέσει να βάζω λέξεις στη σειρά.

Και γιατί όταν μιλάω και παράγω ήχο συγκινούμαι πολύ εύκολα. Και δεν τα λέω καθόλου καλά.

Κάποιοι μου λεν να το φτιάξω αυτό. Δεν είναι τόσο εύκολο.

Αλλά προσπαθώ. Αλήθεια. Μην με ξαναμαλώσεις.

Παλιά μίλαγα πιο πολύ.

Δηλαδή και τώρα μιλάω πολύ. Αλλά όχι και τόσο στα σοβαρά.

Γιατί όταν το κάνω στεναχωριέμαι. Για κάποιο λόγο αδιευκρίνιστο ακόμα.

Τελευταία κλαίω πιο εύκολα μπροστά σε ανθρώπους. Γιατί βρήκα πολλά όμορφα χαμόγελα μαζεμένα.